չէ խօսում, բւսյւք Ագաթանգեդոսի նման ա սում է։ ՕՄեծամեծ նշւսններ էին երեում,
գները ղաԿաղան նմաԱութեամբ փախստական շինելով, ընկնում էին Մարաց կողմերը»։ Մյդ գները, ինչպէս և գրիդոր Լուսա
ւորչի մա մասնակ, հեթասԱոսութեան պաշտօ֊
նեակերն ու կողէքնսէկիցնելձւ էին, որոնք տե
դի սալին բռնուիքեակ ոյմին և փախան։
Բոնոլիքիձն, դիմադրուիէիաե, տանջանք. նրանք յաղթանակով վերհացան, բայց ինչպէս պիտի լինէր այն ճդնաւորի դբութիւնը, որ շարոճւակ մաղում էր իր մարմինը երկնքի իրոյ համար, գռց։ մի ուրիշը հանգիստ խղճով շարոճակէր իր գործը, ուրախ լինելով որ Աստուծու գործը հաստատվեց հեթա նոսութեան բոյնի մէքւ Բայց Մեսրոպը մեծ, դդայուն սրտի տէր մարդ էբ, նա չոլբախտցաւ, ընդհակառակն, յաղթութիւնը դաոն տրտմութիւն էր նրա համար, յաղթոգը նոյն իսկ լաՏ էր լինում և ասում. օՏրտմուքք իէձ/
է ինձ և իմ սրտի ցաւերը անպակաս են իմ եղբայրների և ազգականների համար», քէ՝վ դիտէ, գուէքէ մի քանդված մեհեակ կամ մի արիւեաթաթաի։ դիակ փորփորում էին նրա լուսաւոր միսքը և տանգում նրան իբրև լոլռ, արիաևոտ հարցեր, ինչմւ այս ահդթութիւհը, ինչմւ այս հաբկադբքսնքը։ Մի՚թէ մարդը մեդաւոր է որ պաշտում է իր լալ. հասկացածը,
