Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/203

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

մաաասւէքութիէ$ւԱերի մի կոյա, որ։ հանճարը միայ՛ն կարող է գլուխ չը կորցնել, Տաոերի արտաքին ձեր երկրորդական հարց է՜ գւխաւորԸ ներքինն էք հոգին է, Լեզուն աարրալա ծեչով, Մեսրոպը գաաւ. բազմաթիւ. տեղական տարրեր, այսինքն այնպիսի հբն֊

չիճներ, որոնք հւձյերէն լեզուին էին յատուկ. Ահա այդ հնչիճների համար նա աբ֊

դէն իրանից հարեց սւաոեր և այսսլիսով լրացրեց ու ճոխացրեց իր այբուբենը )«

գործի արս1ասքին, տեխնիկական կոդաքը է այսինքն բարեձԱութեան և գհղեցկութեան հարցը Մեսրոպը իր վրա չը վերցրեց։ Սամոսաաայւմ նա գսյԱոլմ է հոյւփա՚նոս ա֊

նոճով մի ճարաար յոյն գծագրող և նրա հետ միասին վերջնական ձն է սյալիս իր աոաոերին, Առաջին անգամ նա, ի հարկէ, ինքը փորձեց իր դիւաը։ Բաց արաւ Ասաոուածաշռճչը, վերցրեց Սողոմոնի Առակների առաջին գլխի առաջին աոոդը և թարգմանելով դրեց։ ճանաչել դիմաստութին և դխրասյ, իմանալ ալբանս հանճարոյ»։ Սրանք են հայերիս այն խօսքերը, որոնք առաջին ա՛նգամ թղթի վրա դրոշմվելու բախտն ունեցան.

) ՄԼսր»է հնարաձ համարվեմ Աաևեալ

14 աաաւէրր. ը, «ք, լ, ի, ծ, 4, , Տ, ի ի ք, վ, |» ցա