Վերքս, պէս ինքը» թագա լորն էլ, դուրս է եկել պալատից և գնում է ժողովրդի Դետ։
Մեծ բադմութինը շարժվում է Արարատ եան դաշտի վրա. նրա մէջ է այն ամենրյ ինչ երկրի պատիւը, իշխանութիւնը, հայէսաութիաձէե է մաբ&եաբնում։ Նա դիմում է դէպի Ռահ դետը դիմաւոբելու Ասորիքի
ճանապարհորդին, որ եկել, կսւնդ էր աոհլ դետի ափին։ Երկիրը դ1։ում էր ւյ(այաօ5>ա պէս լքեդոճելու, վաւերացնելու նրա դիւաոը, 1)ւրախութեան պաղաէլները, որոնք թընդո՚մ էին օդի մէջ, վկայում էին որ այդ յքսդանելութիւնը, վալերացումը սրտագին ֊է, որ ամենքը հասկպնոլմ են թէ 1չ է ճանապարհորդ վարդապետի բերածը։
Մ եծամեձները—թագաաոբը, կաթողիկոսը, նախարար՜ները ողջագուրվեցին Մեսրոպի գետ։ Եւ ամրոդք բաղմութիւնը, ւսւէլի էլ հանդիսաւորութխն հադորդելով իր կացքին, սկսեց վերադառնալ դէպի Վա դարշապասւ։ ճանապարհին եկեղեցական դասը երգում էր, ցնծութեան պաղակները անլիէղգատ բարձրանում էին ամբոխի մի1Ից՝ էայ, մայրաքաղաքը հրճուանքով ընդունեց իր մէջ այդպիսի հանգէսով և օլմ>նութիւննեբով բերված դասնձը, աոօնեց այդ վերադարձը: Ժողովրդական բոռձւ համակրանբները միանգամայն համապատասխա֊
