Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/208

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

նրանց յաղթութիւնները չէին կարող համնմատվել այս համեստ վարդապետի գործի գես։։ Զէնքերն ու անթիւ գնդերը չեն կազմում մի երկ,ի բախտը, այլ ժողովրդի միտ քը լուսավորող հիմնարկութիւնները։ Աո անց լուսաւորութեան չէ կարող լինել ուժեղ, ինքնուրոյն, կենսունակ ազգ։ Տիդրանների յաղթութիւններից մեզ ոչի՛նչ ժառանդութինւ չը աքեաց, մինչդեռ ամրոդչ 15 դար է» քնչ հայր ունի հասսէատ ա Անկողոպտելի էքեացած մի ժ աո անգութի ւն, և դա Մեսրոպի այդ ա՛ն՛նման յաղթութիւնից է Տքնացել,

Սակայ՛ն այրու/,են կատարելագործելը,

հնարելը դեռ ամեն ինչ չֆ։ Ընդհա՚նուր պատ մութիւնը մեզ աւանդում է, որ շատ այրուրեններ, երկար ապրելուց յետոյ, անհետա՝ցան, շատերը նոյ՛ն իսկ երկար կեանք էլ չունեցան, Ազդերը կային, Օեում էին, բայց նրանց գրերը կորչում էին, Պարսկաստանը Կր8Բե8 նաի փէկէվերէն այբուբենը, ապա ընդունեց ղէնդերէնը, բայց նրան պահեչ չը կարողացաւ և հրաժարվելով իր բուն ազգային սաացոլածքներից, գործածութեան մէջ մտցրեց արարական տառերը, նոյն իսկ Ասորիքում, ուր Մեսրոպը օգնութիւն էր որոկաւլմ, մի քանի անդամ փոխվել են այբուբենները։ ընկել, ոչնչացել են հները, կեանլ» են ստացել նորերը։ Այսպիսի օրի՛նակներ