Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/218

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

ասրդէն մի մեծ փաստ էր որ բիւզանդական կաո ձւվարութիւհր ղեկավարվում էր եսամոլ ադաքակասնութեամբ, իր սեփական շահերն էր որոնում ու դԱահաաոոսէէ նրա շահը միայն երկիրներ խրացելը չէր, այլ և այ՛ն, որ հէղաաակ ազգերի մէջ արմատախիլ աեվե՚ն ցեղական աւսԻսդական աոսձւձնայաակու֊

թիւննեբր։ հայերը ինքնաբերաբար ձգտում ունէին դէպի Բիւզանդիան, որքպն սռելի

հաստատամիտ քրիստոսեաներ էին դառնում։ Այդ բհակասհ գպմակրանքը երբէք չէր կարող պակասել մի ազգի մէջ, որ ենթարկված էր օտար ու անհաշա կբօնով ղեկավարվող մի ասիակսքհ բաննապհտու֊թեպԱէ Բայց—դարմահալի՛ բախտ—Բիւղանդիասն, հայերի յոյսն ու համակրանքը, որի համար նրանք այնքա՛ն հալածանքներ ու դաաւԱութիւններ էին կրում Պարսկաստանի կողմից, նայում էր այդ քրիսաոեեայ երկրին իր եսամոլ ձդաու&ների Սէեւյակէտով։ Նրան համակրամհք ու հալաաարմութիւն չէին հարկաւոր, այլ կատարեալ յոաՏոսցում՚ւ Այս էր բիւղանդակամեու

թեան ոգին Դարերի լրւթացքոլմ

Իրանց բաժինը յունացնել կամեցող բիւզանդացիներբ, բնականարար, չէին կարող թոյլ տալ որ հայոց նորածին դրակա. նութիւնը տարածվի այդ բաժնում և մայրենի լեզուի ոյժով մաքառէ յոճակամնու

Տ