Բայց Սահակ֊Մեւտրոպետն գրտկանոլ֊
թիճը, իբրև ժաժաւնակի Լէէէ լռսւ որու ի։ հւէ/ս արդիճք$ ոճի և մի շատ բնռլւոշ յատկու
թիճ է դա զուտ կըօԱական մի ղբականու֊թիճ էս ճդնաւոբակտն այն դարում Մեսրոպբ, Աահտկը և նրսքկց հետեեչով նրանց աշակերտները համողված էին որ բոլոր ֆա՜հքերի նպատակը պիտի չի՛նի մարդկանց հոդիների փբկութինբ. պէ՞տք է որ մարդը եկեղեցուց դուրս էչ ոճենայ մտաւոր պէտքեր,այո հարցը ղոյութին չը պիտի ոճե
նար, բանի որ ամեն ինչ ամփոփվում էր ե՜կեղեցու մէջ Այս պտտճսէռով էլ մեր դրականութինը իր առաջին քայլերից ստացա.մի սաստիկ միակողմասսի, նեղ ուղդութինէ Եկեղեցին խչացրեց բոլոր միւս կուլտուրականմտաւոր շահերը։ Եւ տյս գրութիւնը իր բնակասն հիմքերն ոճէրւ
Մեր տեսութեաոն մէջ, կարծում էյԱք,
պարղ արտայայտվեց այն դարաւոր իրսղութինբ, որ միայն եկեղեցին էր ձգտում
դէպի մտսռորը, դէպի եւ֊րօպականբւ Եթէ նա աիր՚ացաւ դր ակաևութեասև, պատճառն այն էր, որ որոնողը, աշխատողը նա էր։ Կենսոճակութեան անսպաո աղրիլբ էր այդ լուսաւորութիւնբ, և եթէ նա վիճակվեց մի֊
այն եկեղեցուն, պատճառե այն էր է որ կեն սոճակ, անաջադիմութին սիրող մի միակ
