Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/242

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

Բացի դրա՛նից, Ցաղկերտը հարկս,, որ դէպ թերում զգալ էր տալիս քրիստոսեաների՚ն, որ ի՛նքը, այնուամենայնիւ, Պարսկաստանի Շահ է և մազդեզական կրօնն է պաշտում, հարկաւոր դէպքերում նա դիսւէր և էրիտոնեամներին հալածել, Այնպէս որ, երբ ասվում է թէ Ցաղկերտը համրերսդ էր քրիտոնեաների վերտրերմամր, այդ բամել, աղէաք է հասկանալ համեմատական մարով

Բայց 8ադ1լերաաքե էլ իր թագաաորսւ թեան վերգրում նկատեց թէ ինչ է կատարվում Հայաստանի մէչ, Եթէ նա այդքան ուշ էր նկատել, պատ ճառը, մեր կարծիքով, Վռամշապոլհ թագաւորի քաղաքական իմաս

տութիւնն էր։ Նրա մեռնելուց յետոյ այլ ես չը կարողացան թադցնել Հայաստա՛նը պարս կական սուր աչքից, և շուտով Ցաղկերտր, երբ մեոաւ և Վռամշապուհի եղբայր Խոսրովը, մի փորձ փորձեց, որ նրա յաիրդի համար արդէն ղեկավարող սկզրոմեր դարձաւ։ Այդ փորձ՛ն էր խլել հայոց դահր Արշակռւ նիների ձեռքից։ Այդպէս էլ արաւ նա, Խոս բովից յետոյ թագաւոր նշանակելով իր որդի Եապուհին» Լազար փաիպեցու հաղոլէած տեդեկութիւններից կարելի է եզրակացնել որ Ցաղկերտը սկսկ էր գդալ թէ պարսկական՛ շահերի հ՛ամար որքւսն վտանգաւոր էր այն շարժումը, ՛որ նկաէովում էր Հայաստա֊