Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/275

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

իր այլակրօն հպ։սաաէչների հոգու համար։ Ակնարկեչով թէ յոյները իրանց ա՛նչափ ագիտութեան և յիմարութեան պատճառով են քրիստոնէութին դաւաԱամ, մեծ վէղիրը առա՛նց քաշվելու ասում էր որ մի այդպիսի ազգի հես. հալաաակից լինելը պարսից արքուհիքում քաղաքակասն ասնհաւատար մութեան նշան պիտի ընղոճվի…

գա ղեո վերքնագիր չէր։ Միհրներսէհը հրաւիրում էր հայերի՛ս պատասխան տալ իր թղթին, իսկ Ցաղկերտը ասել էր որ քննվեն կրօեները, որը բսւ է։ այն ըեգոճւեն Պարսկաստանում։ Րւրեէքն, աո այժմ բացվում էր ղրճական վի&արահութիմս հպատակսերի և ակրերի մէջ ։

հայերը ընդունեցին հրաւէրը և չուշ ացրին էր անցից պահանքվող պատասխանը, քէրէոաշատ քաղաքում գումարվեց մեհ ժո֊

ղով, որին, բացի հոգևորականներից, մաս. նակցում էին բաղմաթիւ աշխարհակւսՍներ, դրանց թւում և նշանաւոր նախարարներ,

երկիրը առաջին պևզամ հասնդէս բերեց իր

մաաւոր ոյժերը, որոնք պիտի պաշապպսէին նրան, որոշէին նրա անելիքը։ Ցայանի դարձաւ այդտեղ թէ ինչ են սովորեչ հայերը իրանց աշակերտութեաւ/ս տարիներում, երբ գրքեր էին կարդում և թարգմանում, ճանապարհորդներ էին ուղարկում Արեմուս հՍր՜