Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/312

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

ցռցիհները կանչվեցին Պարսկաստա՛ն, Այդտեղ Ցաղկերաը դրեց նրա՛նց առաք—կսւմ կրօնափոիւութին կամ մահէ

նախարարները երկու կարծիքի բամանվեցինք որովհեաե նրասհց մէջ կային ե

Սահակ֊Մեսրոպետնւ սաներ։ նրանցից քսւու֊

նով յայսւհի են մեգ միայն երկուսը—հարդաս Մամիկոնեան և Լահան Ամաաոճի,

Սրանք, քրիստոնէական կրթութին ստացածները, հէէ կարող լքհդոճել կրօնավէո֊

խութիւհը։ Բայց, ինչպէս երեում է, պնաոար֊

րերները մեծամաաւևութին էին կազմում ե

նրանք անցկացրին այն միաքը թկ պէաք է ընդանել թագաւորի առաջարկութիւնը և դրանով պաաոել երկիրը աղէսւհերից։ Ցագկերաոը ուղղակի դրել էր հաւատարմութեանյ հարց, չը՛նդունել պարսից կրօնը պիտի նչա

նակէր չը կատարել թագաւորի հրամանը, մե ւշ անչեչ հպաաակութեան պարտքի դէմ, հ

0այ անի էր թէ ինչ պէաք է լիի այդ դէպքում, Ամրսղհ հայ ղգը չէր կանգնած պար։ի֊

կական դիւանոլմ, այլ միայն մի քանի աԱ֊

հաաներ, որոնք անձնաաղկս պիտի պատասխանատու լինէին. Բնական էր որ այդ ս1ն֊

հատները հոգու արիութին և անվախութին ցոյց չը աային այդպիսի նեպ դրոլ թեան մէչ, Սարսափահար եղած Աասաեեան աշխարհակալ գահի օա, նրանք պիտի աչ֊