ցռցիհները կանչվեցին Պարսկաստա՛ն, Այդտեղ Ցաղկերաը դրեց նրա՛նց առաք—կսւմ կրօնափոիւութին կամ մահէ
նախարարները երկու կարծիքի բամանվեցինք որովհեաե նրասհց մէջ կային ե
Սահակ֊Մեսրոպետնւ սաներ։ նրանցից քսւու֊
նով յայսւհի են մեգ միայն երկուսը—հարդաս Մամիկոնեան և Լահան Ամաաոճի,
Սրանք, քրիստոնէական կրթութին ստացածները, հէէ կարող լքհդոճել կրօնավէո֊
խութիւհը։ Բայց, ինչպէս երեում է, պնաոար֊
րերները մեծամաաւևութին էին կազմում ե
նրանք անցկացրին այն միաքը թկ պէաք է ընդանել թագաւորի առաջարկութիւնը և դրանով պաաոել երկիրը աղէսւհերից։ Ցագկերաոը ուղղակի դրել էր հաւատարմութեանյ հարց, չը՛նդունել պարսից կրօնը պիտի նչա
նակէր չը կատարել թագաւորի հրամանը, մե ւշ անչեչ հպաաակութեան պարտքի դէմ, հ
0այ անի էր թէ ինչ պէաք է լիի այդ դէպքում, Ամրսղհ հայ ղգը չէր կանգնած պար։ի֊
կական դիւանոլմ, այլ միայն մի քանի աԱ֊
հաաներ, որոնք անձնաաղկս պիտի պատասխանատու լինէին. Բնական էր որ այդ ս1ն֊
հատները հոգու արիութին և անվախութին ցոյց չը աային այդպիսի նեպ դրոլ թեան մէչ, Սարսափահար եղած Աասաեեան աշխարհակալ գահի օա, նրանք պիտի աչ֊
