րէաձւված գ»ասի։արարլթեան
սյկ՚ների մի սհաւոր կոյսո \,րսւխէք ասյփլԱով գրվեց պաամութեան էջերում աքհծ եդհլսւ. թիւնր։ Արհելեան հարցի բադմագարհան
2դթայԻ մԻ օՂաԿն էր դարքձվսւմ՝
Տգմ՚ուա դեսէի ափին։ Հայի արիւնը վազում՛ էր իրսնսէկաոնւթեոէ յսՌւգուգԿ արշաւակքի սւոուն ֊առնելու համար։ Օղ արիւնը վերք՜. նակաաանապէաւ ճեղքում, ւյսառւոոսք էր ժ1մա՛հակի գառրաւոր շրհնՏն՚էէհրրակցեաչը գրՂալ մ էր ւ<ռնվերադառհալի կերպով, հաս
տասավու֊մ էր նաէր ներկան։ Հայօւթիւնլլ Կ աո ռքս ձ՚հէք ւ. աք էր որոշ հասաոասքոան վիճակդ մի ծսւնը, մարաիրոսակսէե գեր։ Նա դաահսում
էր քրիոոէոնէութեա ք՛՞/՛ պահակը Ասիայի այս իուլ սէևէլիւՏ.աւմ, որ արիւնա
ծարալ ցեղերի և վայրենի պաչս>աաւմաաւՏհշների մի խաոնարսքե էր գարերի սկզբից
Բայց այդ մկրտութիւնը, այդ նոր կոչումր չափազանց թանգ նսոէեց հայերին։ Երկիրը բեմ էր հանել իր բքւլոր բնսաիր այ մերր։ Գրսքեցից այ իակ՚ների կոյ տեր կազմվեցին, բայց այդ կոյաերը դես հասների վերք
չէին նշանակում։ Կորուստը այն 1036՜ 5>ք
ները չէինք որոնք սպաԱվեցին պասէերաահքմի դաշաու.մա Երկարաւոե աոանքանրսերր, որոնք. հոգեկան աւելի մեծ կարողու֊թիւկ էին պա հանվում, սկսվեցին պատերսէղմիքք յեաոոյէ
