Էջ:Ս. Մեսրոպ.djvu/355

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

թիլ՛եր թագնված կրօն էրւ նրա հետ սարերն ու աա սւ ոն եր ը քաշվեց այն ամենը, ինչ էեացել էր (I (1՛ թե ա՛ս է դրագիտութեան փայլողս ժամանակից» Այդ թանգւագին բեկորները սուրբ աւանդի պկս էին պահվոլմ վայրենի և սքսլոյս տեղերում, գրկանքների) կենդանի նահատակութեպն այն աշ

խարհում։ Եւ աւանդապահները մեծ մասամբ հայ կանայք էին։ ո՝լմ չեն յայտնի Եդիշէխ

այն գեղեցիկ, բանաստեղծական էքերը, ուր հայ կինը հանղէս է գալիս իբրև կոչման, ասկՅնագոհութեան սքսքևչելի օրինակ» Երկիրը դատարկվել էր, բոլոր լտւադ«յն ոյժերը

հեոացրված էին այնտեղից։ Եւ յգ ժամանակ աալհուակսքև հայ կինը դուրս է գալիս իր ապարամկքներից, որպէս զի բռն։ իր տանքված, տարագիր ամուսնու, տեղը, Կուել, յաղթել նա չէր կարոդ, բայց դրա փոխարկն ւզինվեց սԻսսահմաԿ պեձնազոհութեամբ և դընաց լեոսերոլմ, բԱութեսքև պնմաաչելի վայրերում պահելու այն, ինչ չէր կարելի ւդա հել տանը այդ ապականված ժամանակներում։ Այդ կամաւոր գրկանքների մէֆ հհք փափկասուն տիկիններին ոդեւէրոզր, մխի թարութիւն տուոդը Սահակ֊Մեսրոպետն դանձն էրւ նրօ/նք մրՕևքոլմ էին աղօթքներ նրանք կարդում էին հոդհոր գրքեր»

Իսկ նրանց դերի ամույւի՚նները և սի֊