Այս էջը հաստատված է
Մայրս գնում է գոմ՝ կովը կթելու։
Գնում է և երկար ժամանակ չի վերադառնում։
— Քա, աղջի, հարսն ի՞նչ եղավ,— հանկարծ բացականչում է հորաքույրս,— գոմ գնաց ու չեկավ։
Վազում են գոմ, տեսնում են մորս՝ կովի մոտ նստած, գրկում՝ մի կապուտաչյա երեխա։
Այդ երեխան ես էի։
Մայրիկս ինձ գրկել էր, կանգնել կտուրի վրա և կանչում էր.
— Լուսինկա պապա, Լուսինկա պապա, եկո, էս չար տղան տար...
Ես նայեցի մորս կանչած ուղղությամբ և տեսա լուսինը, որ մանիշակագույն մթնշաղում, մուգ-կապույտ լեռան վրա նստել էր։ Այնքա՛ն մեծ էր այդ լուսինը։ Դրանից հետո ես երբեք չտեսա այդքան մեծ լուսին։ Նայելով և հրճվելով
