իսկ իրենց խոսակցությունը դառնում էր այն «սարսափելի ընտանիքի» շուրջը, որ ապրում էր «հարավի արիստոկրատների իբրև հարևան»։
— Իմ հայրը չկռվեց, որ սևամորթն իր որդու հարևանը դառնա,— միշտ կրկնում էր մր. Ռիգզը։
Բայց մի օր էլ համբերությանս բաժակը լցվեց, և պատասխանեցի.
— Մր. Ռիգզ, ձեր հայրը, այո, չկռվեց, որպեսզի սևամորթը ձեր հարևանը դառնա, բայց նա պարտվեց, որպեսզի սևամորթը ձեր հարևանը դառնա։
— Զզվելի սրախոսություն,— գոռաց մր. Ռիգզը և հեռացավ սեղանից։
Ես ընթրեցի, քաշվեցի իմ սենյակը և, այդ կոպտության ի պատասխան, որոշեցի ֆինանսական կրիզիս առաջացնել մր. Ռիգզի տանը։ Առավոտյան նախաճաշի չգնացի, երեկոյան դուրսն ընթրեցի։ Մյուս առավոտը մր. Ռիգզը ժպտալով մտավ սենյակս և ասաց.
— Տիկինը կարծում է, որ ես ձեզ հետ կոպիտ եմ վարվել. եթե այդպես է, ներեցեք։
— Տիկինը ճիշտ է կարծում, բայց ներում եմ,— պատասխանեցի։
— Ուրեմն այսօր նախաճաշի կգա՞ք,— հարցրեց մր. Ոիգզը։
— Ոչ,— պատասխանեցի,— բժիշկը պատվիրեց ինձ արևելյան կերակուրներ ուտել, և ես ցավում եմ, որ ստիպված եմ հրաժարվել ձեր ծառայություններից։
Մր. Ռիգզը հեռացավ տխուր։
Մի քանի օր հետո, երեկոյան, երբ տուն էի գալիս, իմ դռան առաջ կանգնած էր մեր սևամորթ հարևանը։ Կիսալուսի մեջ նրա աչքերը փայլում էին՝ ինչպես վառվռուն լուցկին մթնում, շրթունքները կախ, հաստ և կարմիր, ատամներն սպիտակ՝ ինչպես կատարների ձյունը, իսկ սև մորթն ինձ ներշնչեց ազնվություն։ Ես կանգ առա, նա երեսը շուռ
