նավ մտան, հյուրերը նրանց դիմավորեցին ծափահարություններով։ Սպասուհիները թարմ ծաղիկներով և բուրումնավետ ջրերով ողողեցին սպանացի պարուհուն և Ամերիկայի ածուխի արքայի որդուն։
Իզաբելլան վերացել էր, նա զգում էր, որ այս բոլորն իր համար էր — իր հաղթանակը։
Դը-Վալերան շողոքորթ շնիկի նման դառնում էր մր. Շրայտերի շուրջը և ժպտալով՝ հաճոյախոսություններ անում նրան, որ մր. Շրայտերն ասել էր. «Իսկ ձեզ կտեսնեմ հետո»։ Դը-Վալերան գիտեր, որ իր ծառայությունները կվարձատրվեն լիովին, որ ինքը կհագենա փողից և նվերներից։ Մր. Շրայտերի կարգադրությամբ նավի փոքրիկ օրկեստրն սկսեց նվագել պարի եղանակ։ Իզաբելլան վերարկուն նետեց ուսերից և սկսեց պարել։ Նրա այս պարն ավելի լեգենդային, ավելի սրտագին էր, քան այն պարերը, որ պարել էր այդ երեկո Բրոդուեյի հասարակության համար։
Նավը ճեղքում էր Ատլանտիայի մուգ-կապտավուն ալիքները, օրկեստրը նվագում էր, Իզաբելլան՝ պարում, հյուրերը ծափահարում էին խելահեղ, իսկ մր. Շրայտերը տրորում էր ցանկություններից փրփրած իր շրթունքներն ատամներով։
Շրայտերը ծծում էր Իզաբելլայի շրթունքները, ծծում էր հարավի արևը նրա շրթունքներից, հարավի արևը, որ կաթիլ առ կաթիլ սուզվել էր նրա թուխ մարմնի մեջ։
— Հրամայիր, որ նավը քշեն մինչև Անդալուզիա,— մրմնջում էր Իզաբելլան Շրայտերի գրկում։
Իսկ Ամերիկայի ածուխի արքայի որդին ծծում էր նրա շրթունքներից հարավի արևը, որ, կաթիլ առ կաթիլ, սուզվել էր նրա թուխ մարմնի մեջ։
Դահլիճը տակնուվրա էր։ Հյուրերից ոմանք ընկել էին թավշյա հեշտաթոռների վրա և հարբածությունից չէին կարողացել վեր կենալ, սեղանի ծաղիկների թաղարները կործանվել էին և հատակին կոխոտվել, շշերը թափվել էին և
