ևս բարձրացան սարերը՝ ապստամբների ետևից։ Արևհատը, կանչեց.
— Նանի՛, ախ, նանի՛, բոլորը գնացին, մենք մնացինք։
— Աղջի՛, մտիր գոմը,— արձագանք տվեց նանին կիսախելագար վիճակում։
Արևհատը և նանին չկարողացան փախչել և մնացին գյուղում:
Արևհատը մտավ գոմը, փաթաթվեց «Մարոյին»։ «Մարոն» բառաչեց աղեկտուր։
Դսում լսվեց ծանր ոտնաձայների աղմուկ, ձիերի խրխինջ, իսկ գյուղի հյուսիսային լեռնաշղթայից սուլում էին հրացանները։ Սպիտակները, գազազած և այլանդակված, բռնեցին գյուղում մնացած պառավներին։
— Ո՞րտեղ են գյուղի ջահել աղջիկները։
— Գյուղում ջահել աղջիկ չկա, բոլորը փախան,— պատասխանեցին մի քանի պառավներ։
Բայց նրանք պառավներին ապտակեցին և պահանջնցին ջահել աղջիկ։ Պառավերից մեկը, ազատելու համար իր հարազատ ջահել աղջկան, մատնեց Արևհատին։ Եվ սպիտակները մտան նանու տունը, խուզարկեցին ամեն մի անկյուն և կեսգիշերից հետո գտան Արևհատին՝ «Մարոյի» կողքին կուչ եկած։
Ճչաց Արևհատը, աղեկտուր ձայնեց.
— Նանի՜, նանի՜...
Ոչ մի ձայն․ մի զինվոր կոպիտ ձեռքերով բռնել էր արդեն նանի բերանը։
Քարացած մթից մզվեց անմեղության արյունը կաթիլ առ կաթիլ, ատամները կրճտացին մոլուցքից, երկնքի բոլոր աստղերը դարձան ասուպ, թռան երկնակամարից, և խավարեց աշխարհը։
Առավոտյան, երբ սարերից բարձրացավ արևը, նրա սպիտակ շողերը թաթախվեցին արյան մեջ և արյունակալվեցին։
