մոտենում էր նրան, ձեռքը դնում ճակատին և հարցնում.
— Գևորգ, չամիչ կուզե՞ս։
Գևորգն աչքերը բաց էր անում, տենդի մեջ անգամ զգում էր չամիչի թովչանքը և խոր թախիծով պատասխանում.
— Չէ, չեմ ուզեր, հիվանդ իմ...
Հայրս անմիջապես կարգադրում էր վազել բժշկի ետևից։
— Չամիչ որ չուզեց, ըսել է քի գործը բուրդ է,— եզրակացնում էր հայրս։
Եվ չամիչով փորձում էին նրա առողջանալը։
— Ի՞նչ կուզես, որ բերիմ քըզի՞,— հարցնում էր մայրս։
Գևորգի սև աչքերը փայլում էին, և բերանն այնպիսի ձև էր ստանում, որ պարզ էր լինում, թե պիտի ասի.
— Չամիչ կուզիմ։
Հիշում եմ նաև իմ բրոնզյա եղբորս, Լևոնին, որին մենք տանը Լոլո էինք անվանում։
Թուխ և մաքուր մորթով, բարձր ճակատով, ուժեղ ծնոտներով, քիչ ալիքավորվող, սև մազերով, սև և խոշոր աչքերով, բարձրահասակ մի տղամարդ էր Լոլոն։
Լոլոյի աչքերն էին, որ փայլատակում էին երբեմն զայրույթից, նրա ձայնն էր, որ որոտի նման պայթում էր մեր տանը, նա էր, որ շողշողացնում էր դանակը։ Այս ահավոր տղան, սակայն, ուներ բարի, աղավնու սրտի պես բարի մի սիրտ։
Գևորգը երբեք լաց չէր լինում և երբեք չէր զայրանում։
Լևոնը զայրանում էր գազանի նման և լաց էր լինում, ինչպես գանգրահեր մի մանուկ, երբ վեգն է կորցնում։
Մինչև իր եղերական մահը նա չիմացավ, թե ինչ է կյանքի միջին ճանապարհը։ Մահն անգամ նա չդիմավորեց միջին ճանապարհով, սոսկ չմեռավ նա, այլ սպանվեց — սպանվեց, ինչպես պատմում էին, հորդահոս արիությամբ, բուռն թափով և եղերական կերպով։
Նրա դեմքի վրա ապրում էին երկու արտահայտություն՝ մանկական ժպիտ և գազանի մռայլություն։
