Jump to content

Էջ:Վահան Թոթովենց, Երկեր (Vahan Totovents, Works).djvu/654

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

ՊԱՌԱՎ ԴԱՅԱԿ.— (Նշան է անում Սիրանուշին լռել և գաղտնի ցույց է տալիս մորը:)

ՍԻՐԱՆՈԻՇ.— (Գլուխը կախում և զղջում է իր ասածների համար:)

ՍԸՐՄԱ.— Գնա՛, պառավ, ուշադրության դարձրու, որ լավ ընդունվի ամիրայի կինը մեր ապարանքում։

ՊԱՌԱՎ ԴԱՅԱԿ.— Շատ բարի, տիկին։ Դու անպայման այստեղ մնա, Սիրանուշ, մայրիկիդ մոտ։ (Դուրս:)

ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— Այո, ես չեմ հեռանա։ (Գնում է և փաթաթվում մոր վիզը:)

ՍԸՐՄԱ.— (Արցունեների միջից) Ինձ մնացել ես միայն դու։ (Համբուրում է:)

ՍՊԱՍՈՒՀԻ.— (Ներս) Պստիկ խաթունը եկավ։

ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— (Ոտի է կանգնում:)

ՍԸՐՄԱ.— (Թաշկինակով սրբում է աչքերը և ակամա ուրախ տրամադրություն է ստանում:)

ՆԱԶՄԻԵ.— (Պառավի նետ ներս է մտնամ իսյամական չարսաֆով: Քողերի տակից տեսնելով, որ տղամարդ չկա՝ բաց է անում երեսը և մոտենալով Սըրմա խաթունին՝ չոքում է առաջը:)

ՍԸՐՄԱ.— (Համբուրում է ճակատը:)

ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— (Մոտենում է Նազմիեին, և համբուրվում են:)

ՆԱԶՄԻԵ.— Ողջույններ եմ բերել Հաջի Չելեբուց ձեզ, մեծ խաթուն, և իր աղջկան։

ՍԸՐՄԱ.— Ապրի ուղարկողը, և ապրի բերողը։ Ինչպե՞ս է ամիրայի առողջությունը։

ՆԱԶՄԻԵ.— Շատ լավ, մեծ խաթուն, միայն տանջվում է ձեզ չտեսնելով։

ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— Հայրիկս...

ՍԸՐՄԱ.— Բարձրացեք ինձ մոտ, պստիկ խաթուն և պատմեցեք, թե ինչպես է անցկացնում ամիրան իր օրերը։

ՍԻՐԱՆՈՒՇ.— (Բարձրացնում է Նազմիեին և նստեցնում է թախտի վրա:)

ՍՊԱՍՈՒՀԻ.— (Մետաքսե բարձիկներ է շարում Նազմիեի շուրջը:)

ՆԱԶՄԻԵ.— Չելեբին ապրում է բոլորովին քաշված կյանքով։