— Տխուր չեմ, շատ ուրախ եմ,– ասաց Երեմիան և ցավագին ժպտաց։
Ապա նա վեր կացավ և մոտեցավ չարխին, ոտներն սկսեցին շարժվել համաչափ ռիթմով, ինչպես կես դարուց ավելի։ Մի քանի անոթ ձևավորելուց հետո՝ նայեց պապի չարխին և տեսավ Հովնաթանին, որ աշխատում էր, շինում էր մի բարձր ջրաման, որ շատ նման էր մարդկային հասակի։ Երեմիայի ձեռքերը թուլացան՝ տեսնելով Հովնաթանի անդորրությունը և անգիտակցությունը կատարված ոճրի։
Բանթողին Հովնաթանը մոտեցավ հորը, միամիտ և անգիտակ, բայց հայրը չկարողացավ նայել որդու աչքերին։
Հաջորդ առավոտը Հովնաթանը և Մարգարիտը սողոսկեցին բրուտանոցը։
Հովնաթանը բաց արավ շորը, ճչալով գրկեց արձանի ծամածռված ոտները՝ ճակատը հանգչեցնելով թաց կավին։
Մարգարիտը վազեց դեպի եղբայրը, բռնեց նրա գլուխը, սեղմեց կրծքին և հարցրեց.
— Ո՞վ է արել։
— Հայրի՜կը,— շշնջաց Հովնաթանը և թափեց արցունքները կավի վրա։
Լռության մեջ լսվում էր եղբոր և քրոջ հեկեկանքը։
— Գնա տուն,— ասաց Հովնաթանը քրոջը։
Մարգարիտը սկսեց քայլել՝ գոգնոցով սրբելով արցունքները։
Հանկարծ Հովնաթանը կանչեց.
— Մարգարի՛տ։
Քույրը ետ դարձավ։
— Ես քեզ չեմ տեսնելու, մնաս բարով։
— Հովնաթա՜ն,— հեկեկաց Մարգարիտը։
— Համբուրիր Դավթին և մայրիկին։
Մարգարիտը շտապեց տուն, զգուշանալով, որ հայրը չտեսնի իրեն։
Հովնաթանը վեր կացավ, դանդաչյունով քայլեց դեպի դուռը, նստեց դռան ետևը՝ գլուխն առնելով երկու ձեռքերի մեջ։
Բացվեց բրուտանոցի դուռը։
Հովնաթանը գլուխը բարձրացրեց և տեսավ հորը։ Հայրը
