երկրպագություն էր տվել։ Հետո նրան նստացրել էր իր տեղը, և ինքը նստել էր նրանից ցած, ասելով, թե «ինձ պետք է քեզ սպասավորություն անել, դու ավելի սուրբ ես, քան թե ես»։ Հետո իմամը հրամայել էր, որ ընթրիք տան, բայց ընթրիքը ուշացրել էին։ Այդ ժամանակ մելիքը «սալավաթ»[1] էր քաշել երեսին, և նույն վայրկյանում երկնքից ցած էր իջել մի սեղան լի ամեն տեսակ անուշահամ կերակուրներով և այլն։
— Այդ բոլորը հին հեքիաթներ են, — ծերունի ներքինապետի խոսքը կտրեց Սյուրին, — դու այն ասա՜, մելիքը այժմ որտե՞ղ է։
— Նա գտնվում է իմամի մոտ, — պատասխանեց ծերունին խռովյալ ձայնով․ — այսօր պիտի կատարվի նրա թլփատության խորհուրդը, և խանը ինքը հանձն է առել քիրվայի (կնքահայրի) պաշտոնը։
— Կնշանակե, մելիքի մահմեդականություն ընդունելը շատ մոտ է խանի սրտին։
— Տարակույս չկա, այդ անհավատները ոչինչ բանով այնքան չեն ուրախանում, որքան ուրախանում են, երբ տեսնում են, որ մի մարդ ընդունում է իրանց կրոնը։
Տիկինն ընկավ դառն մտածությունների մեջ։ Նրա քնքուշ, կրոնական ջերմեռանդությամբ լի սրտի վրա խիստ ծանր տպավորություն գործեց ներքինապետի պատմությունը։ Նա աղլուխը տարավ աչքերին և խուլ կերպով սկսեց հեկեկալ։ Աղլուխը տեսնելով, փոքրիկ Ֆաթիման կրկնեց իր սովորական երգը․ «Աո՛ւ․․․ աո՛ւ․․․»։ Այս անգամ փոքրիկ աղջկա թոթովմունքը մի առանձին ուրախություն չպատճառեց մորը․ նա հրամայեց աղախնին դուրս տանել երեխային։
— Ի՞նչ ես կարծում, Ահմեդ, — հարցրեց նա, երբ փոքր-ինչ հանգստացավ իր վրդովմունքից, — այդ ո՞ր սատանան մոլորեցրեց մելիքին, ի՞նչ նպատակ կարող էր ունենալ նա իր վարմունքի մեջ։
— Նպատակը շատ պարզ է, տիկին, — պատասխանեց ծերունին հանդարտությամբ․ — մելիքը դիմել էր խանին և խնդրել նրանից Գենվազի ու Բարգյուշատի կառավարությունը։ Խանը մերժել էր։ Այժմ պետք էր մելիքին մի լավ միջնորդ, որ խանի վրա ազդե և իր նպատակը կատարել տա։ Նա գտավ իմամին։ Բայց այդ մոլեռանդ կրոնավորին գրավելու համար պետք էր նրան մի
- ↑ Սալավաթը մահմեդականների մոտ փոխարինվում է այն արարողությանը, որ քրիստոնյաները կատարում են երեսը խաչակնքելով։
