թանկագին գոհարներով։ Ձեռքերի բոլոր մատների վրա մատանիներ կային։ Ինքը տիրուհին հասակն առած կին էր, կոլոլված, պարարտացած մարմնով և կարմիր, ոչինչ չարտահայտող երեսով, որի հարթ, անորոշ գծերը նրան բոլորովին գնդակի ձև էին տալիս։
— Եթե մի զույգ շեշ ունենամ, ես տարած եմ, — ասաց նա ձեռքի զառերը (թավլի) մատների մեջ շիտկելով։ Ո՜վ սուրբ մատուռ, դու հաջողի՜ր, — դարձավ նա դեպի նվիրական ավերակները, օգնություն հայցելով։
Նա գցեց զառը, մի զույգ շեշ ստացավ։
— Տեսա՞ր, Մելանիա, ինչպե՛ս շուտ կատարվեցավ իմ ուխտը, — բացագանչեց նա ծիծաղելով, — ես տարա, ես տարա․․․
— Շուտ կատարվեցավ․․․ — կրկնեց Մելանիան նույնպես ծիծաղելով․ — դու տարար․․․
Մի քանի ազնվականների կնիկներ, նույնպես խայտաճամուկ հագուստներով, բոլորել էին նարդու շուրջը և նայում էին խաղին։ Նրանք ավելի ուրախացան, որ վերջապես տիրուհին տարավ Մելանիայից, որ հայտնի էր իր վարպետությամբ խաղի մեջ, — ուրախացան գլխավորապես այն պատճառով, որ երբ նա տանուլ էր տալիս, այնուհետև նրա հետ խոսել անկարելի էր լինում։
Մի փոքր հեռու նստած էր Թամարի խորթ մայրը և խոսում էր մի ալևոր պառավի հետ, որ հարգված էր ազնվական կանանց հասարակության մեջ ոչ միայն իր ծերության պատճառով, այլ բոլորը համարում էին նրան խիստ բարեպաշտ և առաքինի կին։ Խոսակցությունը Թամարի մասին էր։
— Ինձ լսիր, զավակս, — ասում էր պառավը, — Լևանը լավ տղա է, սիրուն, շնորհքով, ջահել, էլ ի՞նչ է պակաս։ Գլխի մազերի համբարքով ճորտեր ունի․ նրա ապրանքին թիվ ու համար չկա։ Նա սիրում է Թամարին, ինձ ասել է, որ սիրում է․ ինձ մոր տեղ է ընդունում նա։ Տո՜ւր աղջիկդ, ուզում է, տո՜ւր, նրանից լավ փեսա չես գտնի։
— Ո՞վ է պտռում նրանից լավը, — պատասխանեց խորթ մայրը զայրացած ձայնով, — բայց որ այդ սատանայի ծնունդը չէ ուզում, ես ի՞նչ պիտի անեմ։
— Սատանայի ծնունդը ո՞րն է, չուզելն ո՞րն է․ ի՞նչ ասել է` չի ուզում․ աչքը հա՜ն, ուզել տո՜ւր, — խոսեց պառավը նույնպես զայրացած ձայնով։ — Դու, ինչպես էլ որ լինի, նրա մոր տեղն ես․ նա ի՞նչ իրավունք ունի քո կամքին հակառակ կենալու։
