յետոյ շատերը շնորհաւորում են նրա ելոյթը եւ անուանում նրան «Կովկասեան Ոսկեբերանը»[1]:
1920ին, Խատիսեան ի շարս այլ շրջաններու. այցելութիւն տուաւ նաեւ Ռուսճուք (Պուլկարիա), ուր իջեւանեցաւ Սարգիս Գույումճեանի (Մայքրլ Արլէնի հօր) բնակարանը։ Խատիսեան հայրենասիրական բովանդակութեամբ հրապարակային ճառ մը արտասանեց գաղութի Օտէոն սրահին մէջ։ Կը պատմեն, թէ ներկաները քարացած վիճակի մէջ ունկնդրած են Խատիսեանի մէկուկէս ժամ տեւողութիւն ունեցող ճառը։
«Պերճախօս հռետոր, բազմազան հետաքրքրութիւններ ու ծրագիրներ հետապնդող, արտասովոր կերպով աշխատունակ, ցոյց ու ժողովրդականութիվն սիրող, ազատախոհ եւ լաւ իմաստով պատեհապաշտ, կենդանի գործը վերացական տեսութիւններից գերադասող, Հասարակական բոլոր խաւերի լեզուն հասկացող, հանրութեան ծառայելա պատրաստակամ, դիւրահաղորդ եւ ամէնքին մատչելի, ազնիւ նկարագրի տէր»[2] անհատականութիւն մըն էր Խատիսեան:
Հայաստանի խորհրդայնացումէն ետք. Խատիսեան նետուեցաւ Սփիւռքի ազգային կեանքի կազմակերպման: Այստեղ ալ ինքզինք պարտադ–
