նակից՝ Հ. Յ. Դ. 6րդ Ընդհ. Ժողովին (1909), Հայոց Ազգային Խորհուրդին (1917-18) եւ ապա՝ Հայաստանի Խորհրդարանին եւ Հ. Յ. Դ. Բիւրոյին։ Կազմակերպիչ՝ Սասնոյ (1907) եւ Տարօնի (1913-15) շրջաններու։ (Հայաստանի խորհրդայնացումէն ետք, կազմակերպեց Սփիւռքի կարգ մը գաղութները՝ Թեհրսւն, Փարիզ, Պյրութ)։ Հ. Հանրապետութեան օրով՝ Զինուորական նախարար: Հայասաանի հայացումը կը պարտինք մեծ մասամբ իրեն։ Համայնավարութեան թշնամի էր, բայց ոչ թէ դաւանապաշտական, այլ քաղաքական նկատառումներով։ Ռուբէն դաւանապաշտ եւ պատեհապաշտ չեղաւ երբեք։ Իրապաշտ եւ ինքնատիպ իր մտածողութեամբ, ապրելակերպով եւ գործելակերպով։ Իր գործերէն են՝ «Հայաստան՝ միջ—ցամաքային ուղիներու վրայ», «Հայ յեղափոխականի մը յիշատակները»։ (7 հատոր)։
215 – ՏԷՐ ՊԵՏՐՈՍԵԱՆ, ՀՍՄՕ։ Տե՛ս Կամօ։
216 — ՏԻԳՐԱՆԵԱՆ. ԹԱԴԷՈՍԵԱՆ ՍԻՐԱԿԱՆ։ (1868՞– 1937-38)։ Մասնագիտութեամբ՝ իրաւաբան: Կոչումով՝ մանկավարժ։ Ալեքսանդրապոլի (արդի Լենինական) բարեկեցիկ ընտանիքի զաւակ։ Շրջանա–
