Էջ:Քաղաքապետի մը հիշատակները, Ալեքսանդր Խատիսեան.djvu/95

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

— Մենք կը գտնենք, որ անոնք մեղաւոր չեն։

Նախագահը կարծէց, թէ լաւ չէր լսած եւ նորէն կրկնեց հարցումը։ Բայց նորէն նոյն պատասխանը ստացաւ: Նախագահը կորսնցուց հաւասարակշռուիթիւնը եւ նորէն դիմեց տանուտէրին ըսեով, թէ ինչպէ՞ս կրնան մեղաւոր չըլլալ մարդիկ, որոնք ռումբեր կը պատրաստեն մարդ սպաննելու համար:

Տանուտէրը իր կողմէն չհասկացաւ նախագահին զայրոյթը եւ աշխատեցաւ համոզել զայն, որ մեղադրեալները չեն ուզած մարդ սպաննել, այլ ուզած են միայն սպաննել լրտեսներ եւ ոստիկաններ:

— Խելագարուե՞ր էք՝ ինչ է,— կը բացագանչէ նախագահը։

Բայց տանուտէրը կը պնդէ, թէ ամբաստանեալները մեղաւոր չեն, թէ՝ ինք կը հասկնայ իր ըսածը:

Դատական խորհուրդը յուզուած է, բայց այս պարագային ոչինչ կրնայ ընել, որովհետեւ դատական նիստերու ամէն անցուդարձ գաղտնի է եւ ամէն մէկ դատաւոր ազատ է իր խղճի առաջ։

Վերջապէօ, ձայներու մեծամասնութեամբ, մեղադրեալները դատապարտուեցան տաժանակիր աշխատանքներու:

Սակայն, դատաստանական պալատի նախագահը, օրէնքին հակառակ, ատեանի պատերէն դուրս բերաւ գաղտնիքը եւ յայտնեց Կովկասի Փոխարքային ու Փեթերպուրգի իշխանութեան:

Քանի մը օր անցած, քովս եկաւ Թիֆլիսի գաւառապետը եւ յայտնեց ինձ հետեւեալ մանրամասնութիւնները, ցանկալով ինձ տեղեակ պահել խնդրին,