— 21 —
— Այո՛։
— Եթէ պէօյիւզիւր եղաք՝ կ՚աղաչեմ ըսէք։
— Ոչ, կը պատասխանէ Մելքոն աղան որ հազիւ կրնայ շունչ առնել։
— Ինչ կայ ինչ չկայ նայինք Մելքօն աղա։
— Ոչինչ։
— Տունը ի՞նչպէս են, չօճուխները աղէ՞կ են։
— Խաթրդ կը հարցնեն։
— Ողջ ըլլան։
Մելքոն աղային ծռւնկերը կ՚սկսին թմրիլ․ քրտինքը ճակտէն կը վազէ․ ի՞նչ ընէ, քաղաքավարութիւնը կը պահանջէ որ մեր բարեկամները չվշտացնենք ոչինչ բաներու համար։
— Վայ կիտի Մելքոն աղա վայ, ասանկ հէ․․․զիրար պիտի տեսնենք եղեր թրամվէյի մէջ, աղբար, րահաթ չնստի՞ս, սանկ ոտքերդ չերկնցնե՞ս․․․
Մելքոն աղան չպատասխաներ․ ոտքի կ՚ելնէ և իր տեղը բարեկամին կը յանձնէ։
— Ի՞նչ, անհանգի՞ստ եղար։
— Չէ, այսօր շատ նստեցայ տէ, աաոր համար ոտքի վրայ կայնիլ կ՚ուզեմ քիչ մը։
— Ատ ուրիշ, | ես կարծեցի որ պէօյիւզիւր եղաք։ Էյ Մելքոն աղա, սա թրախոման մեր անգին տունը կը քանդէ կոր, ի՞նչ պիտի ըլլայ ասոր վերջը, քանի կը մտմտամ կոր նէ խելքս կը թռցանեմ կոր։
— Իրաւունք ունիք։
— Բայց այս խնդիրը խիստ կարեւոր բան
