Էջ:Քնած դշխուհու և յոթ քաջերի հեքիաթը.djvu/16

Դու ոսկեզօծ եղջյո՜ւր ես.
Աչքըդ խաժուժ, լուսաէջ,
Դու ծագում ես մթի մեջ,
Քեզ աստղերը սիրելով՝
Հա մնում են նայելով,
Մի՞թե խնդիրս ես մերժում։
Մի տեղ էս լեն աշխարհում
Չե՞ս տեսել իմ դշխուհուն,
Նա իմ հարսն է, ես՝ փեսան՝
Լուսին, լուսին, դեհ, ասա՛»։
Լուսինն ասավ. «Պատանի՛,
Ինձնից կարծիք մի տանի,
Գիշերները մութ-մթին,
Ես ծագում եմ իմ հերթին.
Ես չեմ տեսել դշխուհուն,
Գնա՛, դիմիր դու քամուն.
Գուցե նա քեզ ճար անի,
Գնաս բարով, մի կանգնի»։
Քամուն դիմեց Եղիսեն.
«Կանգնի՛ր, քամի՛, քեզ ասեմ,
Քամի-քամի կօրորվի,
Հալածում ես խմբովի
էն երկնքի ամպերը,
Հուզում, դիզում ծովերը
Ու քո անուշ հովերը
Տարածում ես անսահման.
Դու հզոր ես անպայման.
Դու չես վախում ոչ ոքից,
Բացի, բացի էն մեկից։
Մի՞թե խնդիրս ես մերժում,
Մի տեղ էս լեն աշխարհում
Չե՞ս տեսել իմ դշխուհուն,
Նա իմ հարսն է, ես՝ փեսա»։

69