Այս էջը հաստատված է
***
Բարձըր սարերու հովիկ,
Վար իջել, դըռնակն է ծեծել,
Նորուկ ջահելուկ հարսնուկ
Գիտցել թէ ղարիբն է դարձել։
Զարթնել է ու վեր ելել,
Ու իջել դըռնակն է բացել.
Տեսել, որ իր մարդը չէ,
Մոլորել ու յետ է դարձել։
Կեսրակը հարցմունք արել.
— Հարսնուկ, քո ո՞րտեղդ է ցաւել։
— Մայրիկ, քո որդուդ սիրուն
Իմ ամէն տեղիկս է ցաւել։
— Մի՛ լար, մի՛ տըխրիր, հա՛րսնուկ։
Գիր կ՚անեմ, որդիս կը բերեմ։
— Գիր անես, որդիդ բերես,
Աստըծու լուսուն տիրանաս.
Գիր չ’անես ու չը բերես՝
Կ’անիծեմ, ու քար կը դառնաս։
Կաքաւն ի քարին նըստէր
Կու ձըգէր պըղտոր արտըսունք.
Հրեշտակն ի վերովն անցաւ,
Թ’ — Ի՞նչ կու լաս, իմ հա՛ւ թևաւոր։
Դարձաւ ու ճուապ յերետ.
— Հայ, գընա՜յ, իմ ծո՛ւռ դատաւոր.
Ձագուքս ի բընէն առին,
Ոչ ի սար գիտեմ, ոչ ի ձոր։
— Քո ձագն ի Անի տեսայ,
Ի Անի ու սուրբ Նըշանի.
