Էջ:Armenian classical poetry vol 1.djvu/41

Թողել եմ ու եկել մլքերս ու այգիս,
Քանի որ ա՜խ քաշեմ՝ կու քաղուի հոգիս.
Կռո՛ւնկ, պահ մի կացի՛ր, ձայնիկդ ի հոգիս,
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս։

Քեզ բան հարցընողին չես աներ տալապ,
Ձայնիկդ անուշ կու գա քան զջրի տօլապ.
Կռո՛ւնկ, Պաղտատ իջնուս կամ թէ ի Հալապ,
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս։

Սրտէրնիս կամեցաւ, ելանք գընացանք,
Այս սուտ աստընւորիս բաներն իմացանք,
Աղուհացկեր մարդկանց կարօտ մնացանք,
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս։

Աստընւորիս բաներն կամաց կամաց է,
Մի՜թէ աստուած լըսէ՝ դըռնակըն բացցէ,
Ղարիպին սիրտն ի սուղ, աչերն ի լաց է,
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս։

Աստուա՜ծ, քենէ խընդրեմ մուրվաթ ու քարամ,
Ղարիպին սիրտն է խոց, ճիկերն է վարամ.
Կերած հացն է լեղի ու ջուրն է հարամ,
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս։

Ոչ ըզլուր օրն գիտեմ, ոչ ըզկիրակին,
Զարկած է զիս շամփուրն՝ բռնած կըրակին.
Այրի՛լըս չեմ հոգար, ձեզնէ կարօտ եմ,
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս։

Հաւասով պառկեր եմ, ներքևս է խուշկի,
Հոտուն այլ չեմ գարշեր, կու թըւի մուշկի,
Շատ կարօտ մընացանք անկողնու, տօշկի,
Կռո՛ւնկ, մեր աշխարհէն խապրիկ մի չունի՞ս։

Պաղտատու կու գաս, կ’երթաս ի սէհրատ,
Թըղթիկ մը գրեմ, տամ քեզ ամանաթ.
Աստուած թող վըկայ լինի քո վըրադ,
Տարեալ հասուցես զայդ իմ սիրելեաց։