ճեմ ցոփինընթաց գերեզմանի դուռն։
Դուք բա՛ց արարէք ըզվէմդ.
վէմ վիմակառոյց ընդ վիմափոր խըմբին։
Ձայն կենդանատուն ձայնէր՝ Ղազա՜ր, ե՛կ արտաքս․
արտաքս ելանէր մեռեալն, տայր նոր զաւետիս
սքանչելահրաշ խըմբիցն։
Խումբս երամ տղայոցն երփնաթերթից ծաղկանց
ոստինակոտոր արմաւենեաց նոճի։
Փունջ սօսին սաղարթ ստեղնաշիտակ տընկոցն
խուռն հազրէվարդին մանուշակաբեր բիւրին։
Բիւր սիրողայնոց ածէր գոյն ծիածանին խառնեալ
խառն ի խուռն ահին հոյլ ծերունեաց պերճից։
Տերև ձիթենեաց տարածանեն ընդ ոտիւք,
ընդ ոտիւք մաքրողին մաքրինաճեմ հրարփին։
Տաւիղ եռաստռիչ բամբերգայնոյ տաւիղ,
տաւիղ ապըճիռ երգ գալիլեազուարճից։
Զուարճ գարնանաբոյս նոր Սիովնի ընծայ,
ընծայ երկնայնոյն խիտ սիրամայր պատգամ։
Ծարաւ բաւենոյ ցօղ փոխանակ նոճից,
որ զիմս ունելով վերամբառնայ ի փառս։
Մերոյ նըմանոյ աննըմանին րոպ,
րոպ մասնաւորեալ մերունական կերպի։
էն է ինքնէէն ի միշտ է՚էն է.
փա՜ռք փառատուողին, փա՜ռք և պարգև միշտ՝
այժմ և հանապազ փա՜ռք յաւիտեանս, ամէն։
Զօրք ի վերուստ իջեալ առ Սողոմոն արքայն,
շինէին զտաճարըն, տաշէին ըզփայտըն,
քերէին ըզքարն առ ձեռնադրեալ փայտին․
դղրդեցաւ երկիր, հըռչակեցան լերինք,
պատառեցան արձանք ի ձայնէ ուռնադըղորդ ճայթմանց։
Երկոտասան նիւթից, երեքտասան կողմանց,
