Ամեն երկու տարին մի անգամ երեք ամսով քեզ արձակուրդ սրանից հետո։
Առաքելը լուռ, շրթունքներն անգամ չշարժեց։ Շիշմանը շարունակեց.
— Մի՞թե գա կարգված ես եղել, ո՞ւմ մտքից կանցներ։ Դու մեր տունը գալիս մազ, մորուք անգամ չունեիր, ո՞վ կարող էր երևակայել, որ դու հայր ես։
Առաքելը անմիջապես պատրաստություն տեսավ ճանապարհ ընկնելու։ Նա իջավ Ղալաթիա, սեղանավորից յուր դրամագլուխը տոկոսիքով ստացավ, որը մի պատկառելի կապիտալ էր մի խեղճ գավառացու համար՝ երեք հարյուր հիսուն լիրա։ Փողը գրպանը դնելով, անցավ կամուրջից, գնաց Սթամբոլ։ Մտավ Ուզուն֊Չարչու փողոցը, Զիլիֆտար խանի մեջ գտավ հայրենակից Պողոս աղային սենյակում և երկար֊բարակ ձևական, սովորական խոսակցություններից հետո ասաց.
— Գիտե՞ս ինչի եմ եկել, աղա՛։
— Ի՞նչ ունիս, Առաքել, ինչի՞ պարզ չես խոսում։
— Տուն պիտի երթամ։
— Քամի ես բաց թողնում, յոթ տարի է պիտի երթաս, Բայց դեռ Շիշմանների խոհանոցից չկարողացար բաժանվել։
— Ի՞նչ անեի, խո դատարկ չէի՞ կարող դառնալ։ Այսօր հաշիվս կտրեցի և մտադիր եմ մեկ֊երկու օրից ճանապարհ ընկնել։
— Լա՛վ, շատ ուրախ եմ։
— Մի քանի լիրա փող ունիմ, ուզում եմ ապրանք առնել, աղա՛, ի՞նչ խորհուրդ կտաս։
— Շատ լավ կլինի, փող տանելուն՝ ապրանք տար, ամենաքիչը տասը տոկոս կաշխատիս։ Որքա՞ն փող ունիս։
— Մեկ֊երկու հարյուր ոսկու չափ։
— Լա՛վ, շատ լավ, անչափ ուրախ եմ։ Բայց, տո′, ուրիշներից ես իմացել եմ, որ հինգ հարյուր ոսկու չափ փող ունիս…
— Պարապ խոսքեր են, կլինի մոտ երեք հարյուր ոսկի…
— Այդ էլ մեծ գումար է։ Ի՞նչ ես ուզում առնել…
— Դու ավելի լավը գիտես, աղա՛, այնպես բան առնենք,