— Էհ ինչ օգուտ, որ մարդ գիտե, բայց դարձյալ զգացումներին գերի է ապրում։
— Մենք մեր դատողությամբ և հաճությամբ չենք ապրում,— ասաց շեշտելով Հաջի Աբդուլ-Հյուսեյնը,— այլ մենք շրջավայրի գերին ենք։ Ինչպես որ կյանք են վարել մեր նախորդները, ինչպես որ ապրում են մեր դրացիները, նույնն էլ մենք ենք շարունակում։ Գիտենք և համոզված ենք, որ կործանարար ճանապարհի վրա ենք կանգնած, ոտքերիս տակի շավիղը մեզ անդունդն է տանում, բայց ճիգ չենք թափում շեղվել այդ ուղուց և բռնել մեր կյանքին ավելի նպաստավոր պողոտան։
— Այո՛ Հաջի-աղա, մենք մեր ոտքերով ենք գնում անդունդ գլորվելու… Մնաք բարով, գնամ երեխայիս դիմավորելու, նա հիմի կգա։
— Պաշտիր նրան, նա քեզ բեհիշտ կտանի,— ասաց հառաչելով ծերուկը։
— Եթե քու զավակներդ քեզ դրախտ առաջնորդեցին, իմս էլ ինձ Եդեմ կտանի…
— Որ այդ գիտես, ի՞նչ ես գլուխդ զոհել և չես կարողանում հինգ-տասը րոպե ավելի մնալ, ինձ մխիթարել և միասին դուրս գալ հանգստարանից։
— Քեզ աներևույթը թող մխիթարե, իսկ ես ուրիշ հույս չունենալով, միակ զավակիս եմ ապաստանել։
— Եթե դու ցանկայիր, կարող էիր հույս ու նեցուկ գտնել։
— Բախտը միշտ քիթը վեր ցցած է քովիցս անցել։ Նա ոտքերի տակ չի աշում, որ ինձ նման վշտահեղձին տեսնի,— ասաց այրին հառաչելով։
— Բախտը կույր է, նրա աչքերը կապված են, չգիտե ում օձիքն է բռնում։ Եթե մարդ նրան հետամտի, վերջիվերջո կբռնի։ Օրինակ, եթե դու ինձ ամեն օր այստեղ չտեսնեիր, ինձ հետ չխոսեիր, ես ե՞րբ կկարողանայի քո կրծքի տակ մտնել, հոգիդ ճանաչել և քեզ առաջարկել, որ ինձ կին դառնաս։ Այս առաջարկիս ի՞նչ ես պատասխանում։
— Դու ծեր ես, թշվառ, արդյոք կկարողանա՞նք իրար բեռ թեթևացնել։