վերը սեղմված լուրթ օդին մեջ ծածանող ցուրտեն ցնցված՝ կմոտենային ժայռերուն, կխածնեին անոնց կատարները ու կանորոշեին զանոնք:
Խթումի այդ իրիկունով հազիվ քանի մը փուխերիկներ վարանոտ ծուխ մը կցրվեին. առանց ատոնց քաղաքիկը գերեզման մը պիտի թվվեր:
Մելիքենց Օհանջանը ուշ էր մնացած, թափ տվավ իր քայլերուն ձյունի խորունկ խավերուն մեջեն, շփեց ուժով մը ձեռքերը, փչեց անոնց մեջ, հրեց ուժգին դուռը, որ ճռընչելով ընկրկեցավ: Զարկավ ոտքերը քանի մը անգամ գետին, հազիվ լսելի ձայնով մռմռաց.
— Բարի իրիկո՛ւն:
Գոցեց դուռը բիրտ հարվածով մը, որուն վրայի ձյուները թափվեցան, ուղղվեցան բակի անկյունը, փուռին մոտ, անոր երկաթե ծածկոցը գետին նետեց:
Կատար, Օհանջանի մայրը, անկյունի բազմոցին վրա ծալլապատիկ, իր սամույրին մեջ փաթթված, կհորանջեր շարունակ՝ համրիչը հանդարտորեն շարժելով: Փոքրիկ մը անոր շալակին հետ կխաղար:
— Օ՜հ, ուշ մնացինք, աճապարե՛, կին, Հեղնա, բեր մարխը, քանի մը լուցկի, մթնեց, վառե լամբարը,— գոչեց Օհանջան:
Հեղնա, Մելիքենց Օհանջանի կինը, շարժեցավ, վառեց փոքրիկ ճրագը, բերավ մարխերը փուռին մոտ: Նայեցավ խմորին, տաշտին ծածկոցները վեր առնելով՝ հոտվտաց թթվաշ խմորը ու ձայնեց ցած.
— Օհանջան, խմորը հասնելու մոտ է:
— Լա՜վ,— մտախոհ ըսավ Օհանջան:
Կոճղերը արդեն տեղավորված էր փուռին մեջ, ցախերը անոնց ստորոտները շարեց, բացատներուն մեջ դրավ մարխի կտորները, վառեց զանոնք:
Փուռին մեջ փայտերը կսկսեին ճարճատիլ, բոցեր թանձր ծուխերու մեջեն կփայլեին, լույսը կիյնար բակին մեջ, պառավին դեմքը կողողեր ու՝ փոքրիկին շեկ մազերը: Ծերունին տխուր կերևեր, հոգերով պաշարված:
Երիտասարդը անժպիտ էր ամիսներե ի վեր: Ան իր տոհմը անպատված կզգար: Դրացի Սեթենք մերժած էին իր եղբոր տալը իրենց աղջիկը: Ատանկ մերժումի մը չէր կրնար սպասել ինք, որ հարուստ էր: Եղբայրը սիրած էր աղջիկը, Ճանհիլը, ու մերժումեն վերջ գլուխն առած, հեռացած տունեն: Կարելի՞ էր ասոնք մոռնալ ու սկսիլ հարաբերությունները Սեթենց հետ:
Մելիքենց այնքան զվարթ տան վրա տեսակ մը սուգ տարածված էր:
Օհանջան անհամբույր, կարծր ու մռայլ դարձեր էր:
Հիմա, խթումի իրիկունով, բարի ծերուկ կինը կխորհեր իր զավակներուն վրա: Ի՞նչ պիտի ըլլար այդ գժտության վերջը, մին հեռացեր էր,
