Արևն հասած էր սենյակին խորշերուն
Թափանցելով վարագույրին ճեղքն ի վար,
Մինչև կանթեղին հետին նըշույլն նրեուն
Դեռ հիվանդին մահճին վըրա կը հևար:
Ծըթանուտ ծով մը վարսերու, մեծ հեղեղ,
Բարձին վըրա կը թափթըփեր իր ոսկին,
Որուն ծուփքը՝ գանգուր թելեր՝ զերթ բաղեղ
Գալարվելով կ՚իյնան որ հոն սողոսկին:
Չըքնաղ ձեռքին վարդ մատներուն տակ ճապուկ
Կը պահվըտի դեմք մ՚անորոշ, բոլորլի,
Ինչպես ծաղիկ մ՚որ սըրահին խուսափուկ
Ըստվերին մեջ ծըլած՝ լույսեն կը խորշի:
Եվ կը նիրհե. շունչը սյուգի պես բարակ
Մեղմ ու անույշ բուրավառում մ՚է բուրմունքի.
Երազային սիրո ցոլքեր նուրբ, արագ,
Ելևէջներ կուտան լանջքին հուզմունքի:
Ամսե մ՚ի վեր տառապեցավ, հե՜ք աղջիկ.
Ծաղկախտին սև բոցերուն մեջ հըրախանձ,
Ձայն կը լըլկեր տենդը փակած զերթ չըղջիկ
Իր լույս մարմնույն, որ կ՚ազդեր տենչ ու նախանձ:
Մահն ալ անցավ օր մ՚իր քովեն, սև՜, խավա՜...
Ցուրտ սարսուռ մը թափանցեց ներս իր սըրտեն,
