Ժըպիտ մ՚ուղղեց ցաղգաղգեստին պըչրասեր,
Որ փաթթըված վեր քաշվելով ուսերին,
Ծալ-ծալ ձյունե լայն քողեքներ կը հյուսեր
Իր թևերուն որոնք ծաղիկ կը բուրեն:
Հետո ելավ, վըրան ձըգեց վերարկուն,
Մոտենալով դարաններուն ծանրագին.
Որոնց վըրա հըսկա հայելին կար կանգուն
Ավանդապահ շընորհքներու հըմայքին:
Բայց... նազելի, ջինջ պատկերին տեղ, ավտ՜ղ,
Ծակ-ծակ փորված դիակ մ՚ելավ իր առջին,
Ճըճիներե կերված կըմախք մը ճիվաղ,
Ուր մեծ որդ մը կըրծած էր փոսն իր վերջին:
Հարվածն ահեղ իջավ սըրտին իբրև լախտ.
Ճիչ մ՚արձակեց սուր, ցավագին, աղեխարշ.
Հայելվույն դեմ զարկավ գըլուխն իր դըժբախտ,
Արյունթաթավ ինկավ անշունչ գետնաքարշ:
Ու վազեցին եկան փութով նաժիշտներ,
Արտասվալից մայրիկն հասավ անխափան,
Ամեն կողմե բյուր օգնություն կը հասներ.
Եվ տեղացին բըժիշկներ, դեղ ու դարման:
Խե՜ղճ աղջիկը բացավ աչքերն արդեն մութ,
Դողդըղալով չոր տերևի պես տըկար:
«Ա՛լ չեմ սիրեր, մըրմընջեց, կյանքն այս անգութ
«Ու, ա՛լ մահվան մըռայլ փոսեն չեմ սոսկար:
«Ալ թողեք զիս, թողեք որ շունչըս հայտնի,
«Զի գերեզմանն է վայր անել ու անանց,
«Ուր հեք դեմքըս պիտի պահեմ միշտ գաղտնի
«Սև հողերուն վերմակին տակ անթափանց»:
