սակավաթիվ են Պոլսո մեջ արդեն, և որոնք կանխում կամ ուշ պիտի հատնեին որ մը անպայման:
Պ.Գեղամոֆի մահվան հաջորդ օրն իսկ, Տիգրան հայտարարեր էր Սոֆիին թե Բուբուլին հորմե ժառանգած հարըստությունը շինծու պատմություն մըն էր անոր անձնասիրուտյունը չվիրավորելու համար հորինված, թե վայելած ինչքերուն մեջ որևէ իրավունք չուներ, թե անոր բուն հայրը կենդանի էր տակավին և Պիլեճիգ կը գտնվեր, որուն հովդած էր բոլոր եղելությունը ը աղդարարած, թե այնուհետև բնավ պատասխանատու չէր ճանչնար ինքզինքնը ինր որ պատահեր աղջկան:
Բուբուլին վերաբերյալ բոլոր իրերը, զգեստները, զարդարանքները, սենյակին կահ կարասին անգամ ծախել տվեր էր և դինր աղքատներուն բաժներ էր, ինչպես կընեն մեռյալ մը համար, բայց Սոֆիին սնտուկները ղրկվեր էին իրեն, և զորապետը վեհանձնաբար իմացուցուեր էր անոր թե պատրաստ էր վճարելու պետք էղածը, եթե հիվանդնոց ղրկեին Բուբուլը։
Գառնիկ, որ հոգին կուտար իր պաշտելիին, թշնամանք մը համարեր էր իրեն Գեղամոֆ զորապետին առաջարկը, և հոժարակամ հանձն առեր էր հիվանդին խնամքը ամեն զոհողություն ընելով անոր ապաքինումը փութացնելու համար:Մինչև ան ակնարկ մը նետելու: Քույր, եղբայր իրենց համար չէին վախնար աղքատութենեն, վասնզի ամոր ամենեն դժնդակ տեսակը կրած էին իրենց հորը մահվընեն ետքը: Երկունքն ալ երիտասարդ էին, կրնային աշխատիլ և այդ պաշտելի էակին հանգստտությունն ու երջանկությունը ապահովել, միայն թե ազատեր Բուբուլին:
Հիվանդը արթցեր էր. գլուխը դարձուց ևիրեն մոտ նշմարելով նդույրը, որուն վրնկը մրցեր ճրագին լույսը առկայծ պատրույգին հետ, ճիգ մը ըրավ փչելով զայնմաչելու համար, բայց շունչը շատ տկար էր, և բոցը ավելի բոնկեցավ շարունակելով իր կայծահատ մարցումը. մեծնալով
