Այդ՝ հաշմանդամ աղքատ մըն էր․ ձյուներուն 10
Վրա կը սողար. հին քուրջերու ծակերե
Միսերը մերկ կը դողային... Դեռ շողուն
Կայծ մը հուսո թողուր որ ձեռքն երկարե։
Ո՜հ, այն ատեն տեսա նըկարն գարշատես
Մոռացոնքիս․ և ողորմանքե մառաջ, հին 15
Սիրո մը հեշտ բորբոքում են, աչքերես
Ձեռքին երկու արցունք ինկան․․․ դողացի՜ն։