Մըխըրճելեն, կը բերե դաշտը վարդգույն՝
Որուն սերմն է՝ դիակ, տարափը՝ արյուն,
Կը բերե հո՛ս, հոս պարպել իր մարմիններ,
Լոս լըճացնել իր խոլահոս արյուններ. 220
Մահաբեմերն (ուր միշտ պատրաստ Սատանին
Մորթին վըրա դանակներն հար կը սըրվին)
Կը պարպին հո՛ս, հոս քաղաքին ճամբաներ.
Հո՛ս հիվանդի անկողիններն մահաստվեր՝
Որոնց մեջ հեգ հոգին, ջերմի ցընորքեն՝ 225
Կը համարի թե վարն դագաղ կը շինեն.
Հոս կը նետե իր գահն արքայն մոլեգին,
Հո՛ս կը նետե լեռնամեջն իր բորենին,
Հո՛ս Բյուզանդիոնն ու Հռովմն ամեն սոս կեսար.
Հո՛ս հաղթ արծիվն իր փետուրներ շանթահար։ 230
Այս է աշխարհս, ո՛վ Զորեղներ։
Դար դարե
Կը թավալի մըղված ուրիշ դարերե.
Եվ հազիվ դող մ՛ Հավերժությանը կը զգա՝
Իբրև նետվեր քար մ՝օվկիանի մը վըրա. 235
Օր պարպըվին վարն անթիվ սև դագաղներ,
Մըժեղներու հըսկա երամ, տարուբեր,
Անվերադարձ կը կորսըվին ձորին մեջ.
Ահա սիրտ մ՝ալ չի բաբախեր, անկե վերջ
Ուրիշ մըն ալ, ուրիշ մըն ալ, զոհ, զոհ, զո՜հ, 240
Ժամը մամին, րոպե րոպե։ Եթե, ո՛հ,
Մեկտեղ բերվին սգավորներուն արցունքներ,
Ո՛վ Երկինք, քու ցասման շանթերդ մահաբեր
Դեռ չե՞ն մարեր։ Եվ կը վիժին մարզիկներ
Գիշերվան մեջ երբ հազիվ հազ է սառեր 245
Իրենց քաղցրիկ օրոցքներուն տաքությունն,
Երբոր, ավա՜ղ, դեռ չէ սևցած՝ մատերնուն
Ամուսնական սուրբ մատանին. և կիյնան
Մեռա՜ծ, երբ դեռ մեղրալուսինն ըղձական
Իրեն մահի՜կ վիճակին մեջ կը շողա, 250
Կամ երբ, տարեց, դեռ գիտության պըղընձյա
