Ու այդ կռիվը ծանր, օրհասական, շարունակվում է մինչև օրս...
Մեր բնագավառի[1] համար այս պատմական պատասխանատու
րոպեին նրա անունից իասող, իրեն հայկական գործերի գերագույն
մարմինը հորջորջող <Հայոց> ազգային խորհուրդն ահա ամսից
ավել է, որ ոպում էր գնալ <Երևան>, որոշեց գնալ.... բայց չէր գնամ։
Ամսից ավել է, որ խոսվում է կառավարություն ստեղծելու մասին,
ամսից ավել է, որ «բանակցություններ» էր վարվում «կուսակցությունների»
հետ մինիստրական աթոռների «արդար» բաժանման համար
և մինչև օրս այդ հարցն էլ չլուծվեց՝ մնաց առկախ, անորոշ։
Մինչև օրս պատահարների ու բախտի քմահաճույքին թողնված
մեր բնագավառը պահպանում է իր գոյությունը շնորհիվ աշխատավորության
ծոցից դուրս եկած անձնվեր մարդկանց, շնորհիվ կազմակերպված
կամքի, որը գիտի և ընդունակ է զոհել անձնականը՝ հասարակականին,
եսականը, կուսակցականը՝ պետականին, մի ընդունակության,
որից զգալի չափով զուրկ գտնվեցին «անաչառ» քննադատի
դեր ստանձնած թե աջակողմյան և թե ձախակողմյան կուսակցությունները։
Այսօր, վերջապես, մեծամասնության ճնշման տակ Երևան է
մեկնում Ազգային խորհուրդը։ Վերջապես հերոսական ազատամարտ
տանող ժողովուրդը կտեսնի իր բախտը տնօրինողներին և եթե այստեղից գնացողները նոր հոգով, նոր եռանդով գործի անցնեն, այն ժամանակ
հոգնած մեր մարտիկները և հուսահատության դուռն ընկած կիսաքաղց աշխատավորությանը նոր թև կառնեն, նոր կյանքի հույսով
կվառվեն։
Բարի ճանապարհ բոլոր տուն գնացողներին։
Հայրենի վաթանը[2] կարոտ է շինարար աշխատանքի, և մենք
կհուսանք, որ Ազգային խորհուրդը, դուրս պրծնելով Թիֆլիսի ճահճացած մթնոլորտից, ընդունակ կլինի այդ աշխատանքին։
«Աշխատավոր», 18 հոգիսի 1918 թ., № 86։
