հայկական շրջանների ինքնուրույն և գերագույն ղեկավար մարմնի Հայոց ազգային խորհրդի անունից։ Մեր կնքած պայմաններով Թուրքիան ապահովելու է այդ շրջանների ինքնօրենությունը[1] և, աոհասարակ, մեր ընդունած պայմանները նման չեն այն պայմաններին, որ ստորագրել են մեր հարևան թուրքերը։
Այսպես, ուրեմն՝ հայկական երկրամասի որոշ ինքնօրեն[2]
միություն դառնալը կանխորոշված պետք է համարել և ավելորդ է այս
խնդիրն ավելի բարդացնելու ձգձգել։
Ավելի լավ է շուտափույթ կերպով ձևավորել, ձևակերպել և
վերջնական պաշտոնական վճիռ կայացնել այս մասին և անհապաղ
անցնել շինարար ստեղծագործական աշխատանքի, հանել ժողովրդին
անիշխանական ու անկայուն վիճակից և պետական մեխանիզմ կազմակերպելու դժվարին, բայց անհրաժեշտ գործին ձեռնամուխ լինել։
«Հորիզոն», 6 հունիսի 1918 թ., 108։
№ 18
Խմբագրական «Աշխատավոր» թերթում՝ նորանկախ
Հայաստանի իշխանության կենտրոնական մարմինները
Երևան տեղափոխելու անհրաժեշտության մասին
ժամանակն է, վերջապես, տուն գնալու։ ժամանակն է վերջ
տալու այս աննորմալ, այս հայրենասպան կացությանը։ Այսպես կամ
այնպես՝ հասել է ժամը, երբ պետք է տեղի ունենա մեր մեծ հայրենադարձը,
երբ հայ ժողովրդի ու հայկական հայրենիքի կյանքի օրգաններն ու
ղեկավար մարմինները պետք է տեղափոխվեն հայրենիք, միասան
իրենց մայր-մարմնի՝ ժողովրդի ու հայրենիքի հետ։
Արդեն շատ երկարեց այս աննորմալ ժամանակաշրջանը և
շատ ու շատ վնասներ տվեց մեր ժողովրդին։ Հայ ժողովուրդը նմանվել
