Նվազելիս մատները լարերի վրա քսելով, աղեղի համաչափ շարժումներով, խոսեցնում էր գործիքը.
— Իդրխա՞ն...
— Ի՞նչ ա...
— Էդ հուրի՞ր գացե։
— Գացերիմ ժամ։
— ժա՞մ։
― Հա։
— Ինչ ի՞ր անում...
Միշտ կատակը շուրթերին էր։ Մի անգամ գյուղամիջով անցնելիս, Միրզան մոռանում է բարևել, պատի տակ նստած մի խումբ տարեց համագյուղացիների։ Սրանք փորձում են դիտողություն անել.
— Ուստա Միրզա, գալիս անցնում ես, բարև էլ չես տալիս։ Միրզան չի շփոթվում.
— Վռազն եմ։ Մեր Մկրտիչը գալիս ա, ասեք թող մեկից իրա տեղն էլ բարև տա, իմ տեղն էլ։
Աշուղի քրոջ ամուսինը՝ Մկրտիչ Ավետիսյանը, առևտրով էր զբաղվում։ Բավական հարուստ էր։ Մի անգամ նրանց տանից փող է կորչում՝ 500 ռուբլի։ Ամուսինը կասկածում է... կնոջ վրա։ Կինը երդվում, հավատացնում է, որ տեղեկություն չունի։ Ամուսինը չի հավատում։ Այս թեմայով է Միրզան հորինել իր հանրահայտ «Արծաթի շահ ուտող մարդու շինած տուն» խորագրով երգը.
|
Կյանքի վերջին տարիներին նա շատ ցավեր տեսավ։ Անսպասելի մահացան զույգ թոռնիկները՝ Աշոտը և Ադիգյոզալը, երկվորյակներ էին։ Նոր էր բոլորել նրանց տասներկու տարին։ Աշուղն իր այս անդառնալի