Էջ:Heqiat arevi tak.djvu/14

Մի քնքուշ, թովիչ ցանկալի համբույր
Դողում է շրթներն հավերժորեն լուռ...
Մեղմորեն, թեթև մի ձեռք խնկաբույր
Փակում է. աչքերն երազուն, տխուր...

Վազում են գայլերն մռայլ ու տխուր,
Ոռնում են շներն ցավագին ու սուր...

Հսկա քաղաքի լապտերները վառ
Ժպտում են հեռվում անխռով, պայծառ..

1908, հունվար