«Չե,— ասում եր,— ինչ վոր տեսա Ել չեմ տեսնի յես իրոք, Ինչքան խղճուկ յերկիր ե սա՝ Մեկ շատ ցուրտ ե, մեկ ել շոգ,
Մեկ ամպամած, մեկ արևոտ ու պայծառ:
Այ, իսկ ենտեղ մի դրախտ ե փառավոր,
Վոր հիշում եմ՝ հոգիս ցնծում ե կայտառ—
Վոչ քուրք է պետք, վոչ ել մոմ ե հարկավոր,
Դար վոր անցնի՝ գիշերվա մութ չես տեսնի
Տարին բոլոր որն ե ժպտում մայիսի...
Ենտեղ վոչ վոք վոչ տնկում ե, վոչ ցանում,
Բայց վոր տեսնես՝ ի՜նչ ե բուսնում ու հասնում.
Այ, Հռոմում, վարունգ տեսա, որինակ... Տեր իմ աստված,
Մինչ հիմա ել աչքիս դեմն ե շարունակ:
Կհավատա՞ս: Սարի չափ եր անկասկած»:
«Այ քեզ հրաշք»,—ընկերն ասաց,—
Շատ հրաշքներ կան աշխարհում,
Բայց շատերը չեն նկատում:
Մենք ինքներս մոտենում ենք մի հրաշքի,
Վոր ես գիտեմ չի պատահել վոչ վոքի, Կհաստատեմ վոր սուտ չի:
Այ, նայիր դու մեր ես գետի կամրջին,
Ուր տանում ե մեր ուղին.
Թեև տեսքով նա կամուրջ ե մի չնչին,
Բայց հրաշալի մի հատկություն նա ունի՝
Ստախոսը սիրտ չի անում, վոր անցնի
Մինչև կեսը նա չհասած
