Ծանուելը հիվանդանում է և, զգալով որ պիտի մեռնի, իր տերությունն ու սպարապետությունն իր որդուն տալով՝ պատվիրում է նրան.
Եւ պատոլիրէր նմա՝ «Հնազանդ, հպատակ կալ
Արքային Արշակայ, և լինել միամիտ,
Ջանալ և վաստակել, և տալ պատերազմ
Փոխանակ աշխարհին Հայոց.
Զանձն քո տալ, որպէս քաջ նախնիքն,
Ի վեր այ աշխարհին մաադիւր մեռանել. , .
Անուն քաջութեան յերկրի թողցուք . . .
Եւ ամենեին ի մահուանէ մի երկնչիք . . .
Եւ ի վերայ… աշխարհի համարձակոլթեամր մեստրձւք . . .
Եւ ի վերայ բնակ աերանց աշխարհիս Արշակսւնոր։
Բուղ. Ե• 44.
Նա հիվանդ պաոկաե է մահճում, նրա շուրջը ժոգովված են Հայտստանի Բոլոր մեծամեծները և ինքը թագավորն ու թագուհին։ Այդ ժամանակ նա իր մարմինը բաց է անում և ամենքի առաջ ցույց տալիս։ Բայց բերենք բառացի։
Ապա երաց Ծանուէլ զամենայն գանգամս իւը
Այլ հասարակ ասաջի ամենեցուն,
Մերկացաւ և եցոյց, զի քան զդբամ խայե՝
Ոչ գտանէբ ողջ ի մարմենի նորա,
Զոր խոցեալ էր ի պատերազմի . . .
Սկսաւ լալ ե ասել,
Թէ՝ «Ես ի մանկութենէ
Համակ սնայ ի պատերագմունս,
Եւ մեծաւ քաջութեամբ զամենայն վէրս յանձն իմ ասի.
Եւ ընգէր ոչ եհաս ինձ մեռանել ի պատերազմի,
Զի լաւ էր ինձ, եթէ ի պատերազմի
Մեռեալ էի ի վերայ աշխարհի…
Եւ ի վերայ Արշակունեաց,
Բնիկ տէրանց աշխարհիս,
Եւ ի վերայ կանանց,
Եւ ի վերայ որդւոց մերոց,
Եւ ի վերայ եղրայրոլթեան, ընկերութեան,
Եւ մտերիմ բարեկամութեանն,
Զի էր թէ հասեալ էր ինձ մեռանել,
Զվատթար մահս մահճացս եհաս ինձ մեռանել։
Բուդ, Ե• 44,
