Մարդու վախճանը չպիտի լիներ միայն արդարանալ, այլև հետ բերել բարձրագույն բարիքը, այն է՝ անբաժանելի միաալով աստվածության հետ, որ ամենայն կատարեկության լուսատիպն է, ստանալ մի աստվածային անդորրություն: Այս էր պետք իսկական փրկությանը, որին ձգտում էին զորեղ ոգիները և որ խորը ցնցում է մեր բանաստեղծի ամբողջ էությունը, և նա ուրիշ հազարավորների հետ անձնատուր է լինում ճգնությու և միստիցիզմ:
Իսկ ես ոչ միայն կարդում,
Այլ նած հավատում մեծության նորին.
Ոչ եթե վառն պարգևոց նորա՝
Մատուցել յողոք դեգերիմ,
Այլ իբր զկենդանություն իսկապես,
Եվ զշնոյ տուրևառություն հաաստի,
Առանց որոյ ոչ է շարժողություն կամ ընթացոթյուն,
Զի ոչ այնքան յուսոյն հանգուցի
Որքան սիրեյն կապանոք բերիժ,
Ոչ ի տուրան, այլ ի ի աուձղն լավեա կտրտիմ
Ոչ փառք են ինձ անձկտլի,
Այլ փառամոլ է համբուրելի
Ոչ կենացն փափագանք
Այլ կենարարին յիշատակավն միշտ հենճերիմ
Ոչ վայելիցն ատրփանօք հեծեմ,
Այլ հանդերցողին տենչանօք
Յերիկամանց տոտի կտկանիմ
Ոչ զհանդզան խնդրեմ,
Այլ զհտանգուցչին զերեա տղտչեմ
Ոչ հտրոնարանին խնճոյիվք
Այլ փոսային անձկութեամբ մաշիմ…
Այլ զնոյն ինքն տեսանել՝
Ողորմություն և ի դթութին ՛
Թեպետ յոյժ եմ տարազրելի
