— Շատ աղեկ․ ադ ըսածդ գրե՛։
— Գլխուս վրա։
— Բայց աղվոր բան մը ըլլա։
— Շատ լավ։
— Այնպես որ տեսնողը հավնի։
— Հարկա՛վ։
— Վաղը առտու կը բերե՞ք։
— Վաղը առտո՞ւ․․․ ի՞նչ կըսեք․․․ մեկ ամիսեն հազիվ կրնամ պատրաստել։
— Մե՞կ ամիսեն։
— Հազիվ․ ոտանավորը կարդալը դյուրին է, բայց գրելը՝ դժվար։ Գեղեցիկ ոտանավորի մը համար քիչեն քիչ երկու ամիս պետք է։
— Ի՞նչ կըսեք․․․
— Այո՛, բայց ես կաշխատիմ ամիսե մը լմնցնել։
— Ատ ի՞նչ դժվար բան է եղեր։
— Ի՞նչ կարծեցիք հապա․ երկու ամիս պիտի սպասեմ, որ մուսաս գա և ներշնչե ինծի, որպեսզի գրեմ․ առանց մուսայի ոտանավոր չի գրվիր։
— Եթե այդ մուսան գալու չըլլա՞․․․։
— Անպատճառ կուգա։
— Չկրնա՞ր ըլլալ, որ նամակ մը գրես և աղաչես իրեն, որ շուտ մը գա և դուն ալ երկու ամիս չսպասես։
— Անիկա ինքնիրեն կուգա, նամակի պետք չունի, մեծապատիվ տեր։
— Ո՞ւր կը նստի․․․ շատ հեռո՞ւն է։
— Այո՛, շատ հեռու է, բայց կուգա։
— Ցամաքե՞ն, թե ծովեն։
— Չէ՛, մեծապատիվ տեր, չէ՛։
— Ո՞վ է ուրեմն սա գետնին տակն անցնելու մարդը․․․ ուսկի՞ց պիտի գա․․․ ըսե, որ ճամփա մը մտմտանք ու բերել տանք․․․ Եթե մեկ երկու ոսկի տանք, այս շաբաթ կուգա՞։
— Այ՛ո, երկու ոսկի տալուդ պես գործը կը դյուրանա, և մուսաս այս շաբաթ վազելով կուգա,— պատասխանեց անմուսա բանաստեղծը ոսկի բառը լսելուն պես։
— Գրե՛ ուրեմն իրեն, իմ կողմես ալ հատուկ բարևներ ըրե և ըսե, որ Աբիսողոմ աղան քեզ տեսնել կուզե։
— Գլխուս վրա։ Մնայք բարյավ, տեր, շնորհակալ եմ ձեզմե, ծառա եմ ձեր մեծապատվությանը և կաղաչեմ ընդունիք․․․
— Ոչ,— ըսավ Աբիսողոմ աղա բարկությամբ,— ա՛լ երկար ըրիր, ահա ինչ որ ըսիր, ընդունեցի և դեռ ի՞նչ կուզես, որ ընդունիմ․․․
