Sե՛u «Մեսրովբեան առաջնորդ մանկանց, տպագրեալ ծախիլք տիկին Շուշանայ Մ. Դ. Թաղիդեան, ի պէտս սուրբ Սանդուխտ դպրոցի խրոյ», Կալկաթա, 1847:
Տե՛ս «Վէպ Վարդգիսի Տն. Տուհաց, ի հնութեանց հայրենեաց գաղափարնալ յարդին ոճ և գիր ազգիս Մեսրովպ Դ. Թաղիդեանց, վ. ա., սարկաւագ սրբոյ էջմիածնի», Կալկաթա, 1846:
Տե՛ս «Դիցաբանութիւն, արար Մեսրովբ Դաւթեան Թաղիադեանց, սարկաւագ սրբոյ էջմիածնի», Կալկաթա, 1830:
Տե՛ս «Պաղեստին, պսակեալ քերթած Գերապատիվ տեառն Ռիջինալդայ Եբրեան եպիսկոպոսի Կալկաթայ, ի հայ ած Մեսրովպ Դաւթեան Թաղիադեանց, սարկաւագ սրբոյ էջմիածնի», Կալկաթա, 1830,
Տե՛ս History of aneient Endia, from the earliest ages to the invasion of the mohamedans: compiled from the authorities. By the Rev Mesrop David Taliatin, A. M. Deacon of she Armenian Church. Calcutta, Bishops College press. MDCCCXLI.
«Պատմութիւն հին Հնդկաստանի յանյիշասւակ դարուց անտի՝ ցհարձակումն Մահմեդականաց, ըստ ավանդելոյ մատենագրաց այլ և այլ ազգաց: Նուիրեաց ի պատի: Հայոց ազգին Մեսրովբ Դաւթեան Թաղիդեանց վ. ա. սարկաւագ ս. Էջմիածնի» , Կալկաթա, 1841:
էջ 299, «Պորտիչիու համր կամ Ֆենելլա»— ֆրանսիական ականավոր կոմպոզիտոր Դանիել Օրերի (1782—1871) օպերան:
էջ 300, Բաղդասար խալֆայի կամ, ավելի ճիշտ, Բաղդասար դպրի երգերը տպագրվել են «Տաղարան փոքրիկս խորագրով, Նալբանդյանի ժամանակ «Տաղարանն» ունեցել էր արդեն երեք հրատարակություն. 1723, 1734 և 1768 թվականներ, բոլորն էլ լույս տեսած Կ. Պոլսում:
էջ 301, «Յո՛ր քահանայն և Ղևտացին... աւա՛ղ ոհ»=ոհ) — Տե՛ս Աւետարան ըստ Ղուկասու, Ժ, 25:
Էջ 301, «Թափառական հրեա»— Այս վեպի առաջին հատորը, Նալբանդյանի թարգմանությամբ, լույս է տեսել Մոսկվայում, 1857 թ.:
էջ 304, գնեցի երգարանը —Sե՛u «Ազգային երգարան հայոց, ծաղկաքաղ հին և նոր գործածական ամեն պարունակության երգերու կամ տաղերու, այբուբենի կարգով, աշխատասիրյաց Գամառ֊Բաթիպա», Ս Պ. Բուրգ, 1856։
Էջ 306, ...սկսել են երևել մասնավոր դպրոցներ օրիորդների համար— Դժվար է որոշակի ասել, թե Թեոդոսիայի օրիորդաց վարժարանից բացի էլ ինչպիսի դպրոցներ նկատի ուներ նալբանդյանը այս տողերը գրելիս, Ինչպես ինքն էլ հիշատակում է, դրանք նախնական ձեռնարկումներ էին այդ ուղղությամբ և շատ հեռու՝ կատարյալ լինելուց: Այդ կարգի դպրոցներ աչքի առաջ ուներ նաև Պերճ Պռոշյանը, երբ գրում էր իր հուշիկներում. «Այդ ժամանակ (1859— Ն. Մ.) Թիֆլիսում հայ աղջկանց դպրոցի գոյությունը ամենքին ծաղրելի էր թվում, կար институт-ը, որ ձեռնհաս էր միայն ազնվականներին և արտոնատերերին. Երևեցան վանքի թաղումը հինգ-տաս աղքատ աղջկանց համար այսպես կոչված Մամիկոնյանցի և Մարկոսյանցի վարժոցներ, բայց և դրանք անհետացան. հրեշավոր բան էր թվում ավելի զարգացած օտարազգիներին, թող թե հայերին, աղջկանց ուսումը»
456
