«Կտրի՛ր, կտրի՛ր, սրաբերան իմ տապար, 60
Փայտ կտրատիր, տախտակ տաշիր իմ համար»։
— Իմ նազելի, իմ սիրական, ասա՛ ինձ,
Մոտենում եմ նորան դարձյալ ասելով․
Ասա՛, ո՛վ ես և կամ ուստի՛ ես եկած,
է՞ր տախտակներ կտրատում ես երգելով։ —
65
Իմ հարցմունքին այսպես տվեց պատասխան․
«Քո օրհասը մոտեցել է, տախտակներ
Պատրաստում եմ ես քո դագաղի համար»։
Ասացք դարձյալ անհայտացավ. ես մնացի։
Քայքայվելով հողիս ու սիրտս նայում եմ․․․ 70
Ահա դաշտը սևանում է չորս կողմից․
Ես չգիտեմ, թե ի՛նչ պիտի գա գլխիս,
Բայց դողում եմ բոլոր մարմնով երկյուղից։
Երթում եմ ես... բայց ամպի պես մի պատկեր
Հեռուիցը երևեցավ իմ աչքին․ 75
Մոտ վազեցի, դարձյալ տեսա․․․․․ ես նորան,
Մի գունաթափ, տխուր դեմքով ուրվական։
Մի ծանր մուրճ բռնած էր պինդ յուր ձեռքում,
Որով գետինը փորում էր անդադար․
Ո՛հ, թեև այնքան գեղեցիկ էր իմ աչքին, 80
Բայց երկյուղից սիրտս զարկում էր կատաղած։
Նա փորելով դարձյալ երգում էր մի երգ—
Մի սրտաշարժ, մի շատ տխուր, տրտում երգ․
«Մո՛ւրճ իմ, մուրճ իմ, փորիր դու ինձ մի փոս խոր,
Փորի՛ր, մուրճ իմ, մի գրկաչափ գետնափոր»։
85
Մոտենում եմ նորան դարձյալ խնդրելով․
— Իմ նազելի, իմ սիրական, ասա′ ինձ,
Ասա′, ով ես և կամ ուստի′ դու եկար,
Կամ այդ փոսը դու փորում ես ո՞ւմ համար։—
Իմ հարցմունքին պատասխանում է այսպես․ 90
«Ես քո համար պատրաստում եմ գերեզման»։
