Penso che ci sono del felici... per il mio passato e presente sven- ture mi strappano qualche volta delle amare parole che poi m’in- Ljuietano e inasprimano magglormente il mio dolore. Ma tu mi compatisci fratello, tu che mi ami, e poi conosci .juai sono i strappianti dolori dell'artista che si sentirebbe capace di fare qualche cosa anche se erano tutte le vie per farlo. Ma bas- .a. Non puo centinuare pin... in mezzo a questa gran dolore. No la
- onsolazione che tu sei fra i tuoi.
Sarei maggioremente infellce se doverti lasciarti qui solo. Qu- indo penso a questo sento allegerami l’affanno. Ricordami con affetto al fratello e alia sorelllna. Non diman- ilcati dirmi una parola del mio contratto che mi sta tanto al cuore. о confido molto nell amico di costi. Penso bene? Addio coU'anima di Dio.
Եղբայր իմ,
Մի ամիս է արդեն, որ զուրկ եմ քո մխիթարական նամակներից, որոնք միակ սփոփանքն են կազմում առօրյա վշտերիս։ Շարունակ անհանգստանում եմ քո և սիրեց չալներիդ առողջության մասին և հետո ինձ թվում է քո խոսքերից, թե քո թշնամիները չեն դադարել քեզ հալածելուց. աչդ բանը ինձ անասելիորեն անհանգստացնում է։ Շատ կցանկայի, որ ստանայիր սեպտեմբերի 22-ի և հոկտեմբերի 4-ի թվակիր նամակներս։ Շուտով կլինի քրոջՍ հարսանիքը, բա չց ես մին չևնկարս վերջացնելը մնալու եմ այստեղ, հապաղման պատճառը եղավ իմ երերուկ առողջությունը։ Թեպետ այժմ ես ինձ զղում եմ ավելի լավ, քան անցյալում, սակայն փափագածիս լափ աշխատելու կարողություն տակավին չունեմ։ Չնայած որ Վենետիկից բաժանվելը ինձ համար ցավ է և աչն էլ մեծ ցավ^ աչդ քաղաքում գտնվող անգնահատելի գլուխգործոցների ու ճարտար արվեստագետների շնորհիվ, այնուամենայնիվ, սըրտանց ցանկանում եմ ավարտել նկարս և ապա թևակոխել նոր ասպարեզ։ Ո"հ, եթե ես կարողանայի ակնկալիք միայնությունս մխիթարել իմ սրտի եղբորս տեսությամբ… 320
