«Պիտի ջանամ կազդուրիչ» կը գրե Օֆելիան, բաժակին դառ- նութենեն վերջ հետամնաց համագրաւէ քաղցրությունը ուրեմն` որ վերստին տոչորել տա շրթունքները' լեղի բաժակին ծարավով. բայց ինչո՞ւ լեղի բաժակ տնվանիլ կյանքը' որ աչքդ պարտակա֊ նությ ան կը բանա' լուսոռոգ պատուհանի պեսճ փոխանակ <<երջա- նիկ կուրության>> մը մեջ զայն փակելու։ Կյանքր միշտ պիտի ու֊ նենա իր հի վանդներր, իր տառապողները, և անձնական եր շան֊ կություն մը, հետնաբար, մեծագույն անիրավությունը պիտի ըլ¬ լար միշտ։ Հիվանդի խուցերուն տխրությունով սարսռա'լ, ու բա¬ զուկը բազուկի՜ն երկարել քիչ մը կյանքի հույզ ու հույս ներարկե- լու բաղձանքով և հետո սփոփի՜չ. պիտակված դարմաններուն հետ մ ան ա վանդ տալ անպիտակ ու հարազատ դարմանները, հո¬ գի՛ին դեղերը,— հույսի ճառագայթալիր վիրակապեր, համակրհւ- թյան գորովի բալասանին վրա* օ՜ հ, այս ամենը, ամե՜նը... ու պզտիկ լռություն մը, սիրտերու համատրոփ զարկը, ու գորովով եղբա յրացած ալքերուն աննյութ ու հոգեշոշափ վճա՜րը... բայց ուրիշ ո՜ւր կարելի էր փնտռել երջանկությունը, միակ ու հարա¬ զատ երջա նկ ութ յունըճ պարտականութ յան կատարումին գոհունակ ճառագայթումը. ուրիշ ո՜ւր կարելի էր փնտռել ու գտնել զայն••• առանց ամպերու տակ սքողելու այն այգաստղը որ խիղճ կը կոչվի։ Կը քակեմ փունջդ• կ'ուզեմ գգվիլ ծաղիկներդ, ինծի ան- ծանոթ սիրականներ. — Խաչծաղի կդ, հին հավատալիր ժողովուրդ* որ իր նայվածքները ժամուն արծաթ ու ոսկի խաշերուն պատկե¬ րովը ողողած, կը ցանե զանոնք դաշտերուն ու բլուրներուն վրա
ալ* հողին հեթանոսությունը կ'առնե, ժամուն մեջ զետեղելու, և.
հոգիին քրիստոնեությունը կը նվիրե անոր իբրև փոխընծա։ «Առ֊ յուծբերան»ը շ ա՜տ կը խոսի ինծի, հակադարձաբար «Լադե֊ նի»ն, համր ու համակրելի՜ անծանոթճ որ ոչինչ ունի ըսելիք եթե ոչ իր սիրելությունը։ Որքա՜ն կուզեի խմել հի մակ արևակեզ «թավշածաղիկ »ին բարկ բույրր» ու զույգ ձեռքերուս մեջ բռնել «մոմծաղիկոներ բոլոր ժամվոր բլուրներուն ու դաշտերուն հետ* այն պատարագին մեջճ որ արևներով կենսավետ տիեզերքին շար¬ ժումն ու ուժը կը կազմե։ <<Քափուր>>ը այդ անծանոթ մանուկը՛ ղոր կը զրկես վեր կ'-
առնես ալքերս համ բուրել տալու համար, պիտի դարձնե քեղի այն
համ բույրներըճ զոր շրթունքներս կը հորինեն ճերմակ ճակատիդ
- 287 -
