Պարոն Դուդուկջյանը ստորագրված փողերի հաշիվն անելուց հետո թուղթը ծալեց և հանձնեց սեղանապետին:
— Ի՞նչ պետք է անեմ այս թուղթը,— հարցրեց նրանից սեղանապետը:
— Այդտեղ ստորագրված փողերը կժողովեք և հարկ եղած հոգացողությունն անելուց հետո, մեր երգչին կուղարկեք Պետերբուրգի երաժշտական դպրոցը:
— Անպատճառ Պետերբուրգի՞:
— Այո՛, իմ կարծիքով։
— Պարոննե՛ր, դուք ո՞րտեղ ավելի հարմար կդատեք, — հարցրեց սեղանապետը հրավիրյալներին։
— Վիեննա,— գոչեց մեկը սեղանի ծայրից:
— Ո՛չ, Փարիզ,— կրկնեց մի ուրիշը։
— Ավելի լավ չէ՞, որ Լոնդոն ղրկենք,— հարցրեց մի երրորդը։
— Ինչո՞ւ Իտալիա չուղարկենք, մուսաների աշխարհը։
— Իմ կարծիքով, թե փողը կբավականանա, ղրկենք Նյու֊Յորք, այդ ամենից նպատակահարմարն է։
— Ինձի լսեիք նե, Փարիզ կղրկեիք,— մեջ մտավ պարոն Դեմուրջյանը,— վասնզի հոն...
— Ո՛չ, ո՛չ, Լայպցիգ ղրկենք, այդ քաղաքը նշանավոր է իր երաժշտական դպրոցով, — ընդհատեց պոլսեցուն մի ուրիշ երիտասարդ։
Իսկ մի հաղթանդամ կապալառու, որ մի անգամ կարդացել էր Բազմավեպիս մեջ Եվդոկիա քաղաքի նկարագրությունը, մի գլուխ գոչում էր` «Եվդոկիա ղրկենք, Եվդոկիա, պարոն սեղանապետ»։
Պարոն Դեմուրջյանը, որ լավ ծանոթ էր Եվդոկիային, խիստ բարկացավ կապալառուի վրա և առաջ նետվելով գոչեց. «Պարո՛ն, ինչու՞ այդ աստիճան տգետ եք, չգիտեք, որ Եվդոկիայում քոնսերվատոր չկա ու հոն պղինձ շինելեն զատ ուրիշ ոչինչ չգիտեն»:
— Վնաս չունի, կարելի է, կարելի է,— անտարբերումթյամբ կրկնում էր հաղթանդամ կապալառուն։
Սեղանապետը տեսնելով, որ խոսողները շատացան,
