ինձ,-ընդհատեց իշխանը դիտմամբ, կամենալով արգելել սեպուհի զայրույթը։
Վերջինս մի վայրկյան մնաց լուռ և ապա իշխանին դառնալով` ասաց.
-Ների՛ր ինձ, տե՛ր Մարզպետունի. ես գրգռվեցա. այդպես չպետք է անեի, այո՛, բայց... ի՞նչ ասեմ, հիվանդ եմ, սիրտս ու հոգիս ծածկված են վերքերով. իմաստությունն այլևս չի կառավարում իմ զգացումները...։
Այս ասելով` նա ծափ զարկեց և դռնապանը ներս մտավ։
-Ասա՛ թող ճաշ բերեն մեզ,-հրամայեց սեպուհը։
Ծառաներն իսկույն ջուր բերին, որով իշխանները լվացվեցան և ապա պաշտեցին ճաշը, որ կազմված էր մի քանի համադամ խորտիկներից։
Սեպուհը ճաշից ետ զբաղեցրեց հյուրին աննշան զրույցներով, որպեսզի առիթ չունենա նորեն գրգռվելու և իշխանի խաղաղ տրամադրությունը խանգարելու։
Բայց հետևյալ առավոտ նա խնդրեց Մարզպետունուն՝ հայտնել յուր առաքելության նպատակը, ըստ որում ինքը երկար չպիտի մնար Տավուշում։
-Ոստանում լուր առանք, թե դու միացել ես Գուգարաց և Տայոց իշխանների հետ, -խոսիլ սկսավ իշխանը,-և պայման դրել` հանձնել ափխազաց թագավորին Տայք, Գուգարք և Ուտի նահանգները։ Այդ լուրն անախորժ տպավորություն արավ արքունիքում, իսկ ինձ ուղղակի սարսափեցրեց։ Ես եկա խանգարելու այդ ազգավաճառ գործը։
-Դու ուշացել ես,-նկատեց սեպուհը սառնությամբ։
-Ինչպե՞ս թե ուշացել եմ։
-Այնպես: Մենք արդեն մեր գործն ավարտեցինք։
-Ինչպե՞ս թե ավարտեցիք։
-Հիշածդ նահանգները հաստատուն դաշնագրերով հանձնեցինք Բեր թագավորին, իսկ դրանց փոխարեն ստացանք նրանից զանազան կալվածներ Ափխազիայում։
-Ո՞ր իրավունքով արիք դուք այդ բանը։
-Այն իրավունքով, որ մեզ տրված էր հայոց թագավորից:
